(Uitverkoren 2) - De chaos

28.2

Op school kan ik me nauwelijks concentreren omdat ik mijn hoofd breek over het voedselprobleem van mijn familie. Ik zou eventueel morgenmiddag na school met Arthur kunnen gaan houthakken. Of misschien kunnen we gaan vissen. Voor zover ik weet is het niet illegaal om op eigen houtje te gaan vissen zolang je maar tachtig procent van de opbrengst naar de markt brengt. Dan moeten we alleen nog aan vismateriaal zien te komen. Misschien dat Arthur weet hoe we dat kunnen regelen.

Na school wacht ik ongeduldig op Arthur en Vinny, waarna we gedrieën naar huis lopen. Daar zit Marlon al voor de deur op ons te wachten. Mijn moeder is er niet. Die staat natuurlijk weer olijfolie te persen.

"Kom binnen," zeg ik op zakelijke toon tegen Marlon en gebaar dat hij aan de keukentafel plaats moet nemen. Zelf ga ik tegenover hem zitten. "Ik meen het wat ik vanmorgen zei. Als ik ontdek dat jij ook maar iets van wat wij binnen deze muren bespreken aan Nestor doorvertelt, kun je vaarwel zeggen tegen de rest van je leven."

Arthur knikt instemmend. "En denk maar niet dat Deia een lief meisje is dat zoiets nooit zou doen, want ze weet echt wel hoe ze haar handen moet gebruiken. Neuzen breken is haar specialiteit."

"Neuzen breken is niet hetzelfde als iemand vermoorden," merkt Marlon bijdehand op. "Maar ik geloof je best. Nou vertel, wat kan ik voor jullie doen?"

"Je kunt ons een deel van je salaris geven zodat wij geld hebben om eten van te kopen." Het is een spontane ingeving, maar als ik heel eerlijk ben wel een briljante. Zo kunnen we aan extra voedsel komen zonder dat de revolutie daaronder hoeft te lijden.

Arthur kijkt me echter aan alsof ik volkomen krankzinnig ben. "Dat kun je niet maken, Deia. En trouwens, over dat geld hoef je je geen zorgen te maken. Ik heb nog een beetje gevonden tussen mijn spullen." Hij legt een paar muntstukken op tafel. "Het is niet veel, maar over anderhalve week ga ik werken. Dan zullen we het beter krijgen."

"Daar ben ik het niet mee eens." Ik schuif de muntjes naar me toe, haal er de kleinste bedragen uit en steek die in mijn eigen zak. De rest geef ik terug aan Arthur. "Dat wordt ons wapenbudget. Bij dezen benoem ik jou tot hoofd wapenafdeling."

"Volgens mij was ik al hoofd trainingssessies."

"Ik kan de wapens wel op me nemen," biedt Marlon aan.

Ik werp hem een vernietigende blik toe. "Jij denkt echt dat wij dom zijn, of niet? Ik heb een beter idee. Jij wordt hoofd trainingssessies. Arthur kan je alles leren wat je zelf nog niet weet. En ik meende het wat ik zei over dat geld. We hebben eten nodig. Vanaf nu kom je me elke dag tien procent van je dagloon brengen. Heb je d-"

Mijn zin wordt onderbroken door Arthur die me ruw bij mijn pols pakt. Hij trekt me mee naar de slaapkamer. "Hoe haal jij het in je hoofd om die jongen zijn geld afhandig te maken?"

"We hebben het nodig. We moeten eten en wapens hebben."

"Die zullen we hebben als je mij er gewoon voor laat werken. Is het zo moeilijk om nog een paar dagen geduld te hebben?"

"Ja. Serieus Arthur, hoe dacht jij deze revolutie te starten? Door te praten?" Ik spreek het expres uit alsof het het domste is dat ik ooit gehoord heb. In al die jaren dat hij erover gefantaseerd heeft om zijn vader van de troon te stoten, is hij blijkbaar vergeten te bedenken hoe hij Nestor zo ver gaat krijgen. "We moeten met zwaarder geschut komen. Het is oorlog nu en bij een oorlog vallen slachtoffers. Marlon mag blij zijn dat k zo aardig voor hem ben."

"Aardig? Jij noemt het áárdig om hem zijn geld af te troggelen?"

"Het is maar tien procent. Ik had ook voor vijftig kunnen gaan. En trouwens, hij woont nog bij zijn ouders. Bij hem thuis wonen vier mensen met een baan. Hij kan het echt wel missen."