(Uitverkoren 2) - De chaos

13.

Na school loop ik met Arthur en Marlon terug naar het paleis als Nevis ons inhaalt. Aan haar arm bungelt een tas en ze heeft een map stevig onder haar oksel geklemd.

Hijgend laat ze haar tempo zakken. "Hé jongens, ik was net onderweg naar jullie. Ik heb de eerste schetsen voor je jurk af, Deia."

Ik trek een wenkbrauw op. "Had ik je niet om alleen maar broeken gevraagd? Ik weet best dat ik hier niets te zeggen heb, maar-"

"Niet zo'n jurk," lacht Nevis. "Je trouwjurk, sufferd. Nestor heeft me gevraagd die te ontwerpen. Ik ben er meteen aan begonnen. En ik heb ook nog wat andere kleren voor je, maar die laat ik je zo wel zien."

Stiekem baal ik dat ze mijn plannen voor de middag dwarsboomt, maar ik probeer het haar niet te laten merken. Oorspronkelijk was het mijn idee om wat eten de keuken uit te smokkelen en het naar mijn familie te brengen. Dat zal echter moeten wachten. Het is belangrijk dat Nevis aan onze kant staat, dus ik kan haar niet zomaar negeren.

We bereiken het paleis en lopen als een kleine optocht de binnenplaats op. Via de keukendeur gaan we naar binnen. Het is al een vertrouwd tafereel voor me om Nynève daar bezig te zien.

"Hallo jongens," begroet de huishoudster ons. "Hebben jullie zin in een kop thee?"

"Ja, lekker." Nevis ploft aan de keukentafel neer en zet haar tas tegen de poot ervan. Haar map legt ze op de tafel. "Is Nestor er ook? Ik heb een afspraak met hem, maar ik wil eerst Deia nog iets geven." Ze opent haar tas en haalt er een paar netjes opgevouwen kledingstukken uit, die ze me overhandigt. Zo te zien gaat het om een blouse, een trui en een broek.

"Dankjewel." Nu hoef ik in ieder geval niet meer elke dag dezelfde broek aan.

"Ik kan Nestor wel even voor je halen als je wilt," biedt Nynève de kleermaakster aan.

"O nee, dat is niet nodig." Nevis springt al op. "Ik kan zelf wel naar hem toe gaan. Hij weet dat ik kom."

"Prima, dan kom ik de thee zo wel brengen."

Opgelucht haal ik adem als Nevis zich naar de hal achter de keuken haast. Die heb ik vast afgeschud. Nu moet ik alleen nog Marlon kwijt zien te raken en ervoor zorgen dat ik aan eten kom om mee te smokkelen.

-

Als Nynève na de thee wordt geroepen door Nimue en Arthur opstaat om aan zijn huiswerk te beginnen, grijp ik mijn kans. Met mijn allerliefste gezicht kijk ik Marlon aan.

"Zou je deze kleren voor me naar boven willen brengen?"

Arrogant haalt hij zijn neus op. "Ik ben je lijfwacht, niet je huishoudster."

"Alsjeblieft?," dring ik aan. Dit werkt niet als hij niet verdwijnt. "Ik ben nogal moe en ik wil ook nog naar mijn ouders."

"Waarom ga je dan niet even op bed liggen en zoek je je ouders morgen op?"

"Omdat ik ze zo erg mis dat ik toch niet zou kunnen slapen." Triomfantelijk kijk ik hem aan. Zo makkelijk ben ik niet om te praten.

Marlon slaakt een geërgerde zucht, maar pakt toch de kledingstukken die voor me op de tafel liggen op. "Als je het maar niet waagt om weg te zijn als ik terugkom. Dan zorg ik ervoor dat je de muren van dit paleis niet meer verlaat totdat je getrouwd bent."

"Maak je geen zorgen. Ik zal nergens heen gaan zonder jou." Hoe ik hem straks af ga schudden, moet ik tegen die tijd nog maar bedenken.

Mijn woorden lijken Marlon te overtuigen, want hij verdwijnt met het stapeltje kleding de keuken uit. Ik grijp mijn kans en ruk de koelkast open. Tot vorige week wist ik niet eens dat zoiets bestond. Nu haal ik er een stukje kaas weg. Ik zie ook nog kans om een paar frambozen en een ui in de zakken van mijn cape te proppen voordat Nynève weer terugkeert in de keuken.