(Uitverkoren 2) - De chaos

5.1

Ik ken Marlon. Natuurlijk ken ik hem. Iedereen in dit land kent elkaar. Twee jaar geleden tijdens de Eliminatie verraste hij iedereen met zijn enorme spierkracht. Daarna is hij in de wijngaard gaan werken. Ik heb hem gezien op het oogstfeest afgelopen herfst.

Met zijn gemillimeterde kapsel en borstelige wenkbrauwen ziet hij er behoorlijk angstaanjagend uit. Toch verschijnt er iets dat voor een vriendelijke glimlach moet doorgaan op zijn gezicht als hij zijn hand uitsteekt om de mijne te schudden. "Hallo Deia. Ik zal ervoor zorgen dat jou niets overkomt."

Ik ben te verbaasd over het feit dat hij zomaar aan me opgedrongen wordt om een gevatte reactie te verzinnen. "Dus jij blijft vanaf nu continu bij me? Ook 's nachts?" Natuurlijk moet hij me niet in de gaten houden vanwege het agressieve volk. Hij moet me in de gaten houden omdat Nestor me niet vertrouwt.

"Ik kom bij je in bed slapen als je je daar veiliger door voelt."

Nestor schraapt zijn keel. "Daar komt niets van in."

Marlon knikt begrijpend. "Die plek is natuurlijk voor Arthur."

"Ook niet voor hem," reageert Nestor. "Deianeira slaapt alleen. Nou vooruit, wegwezen jullie. Ik heb nog meer te doen. Ik zie jullie graag vanmiddag in de feestzaal voor de eerste dansles."

"Dansles?" Waarom in vredesnaam zou ik zoiets nutteloos als dansen moeten leren?

De consul kijkt me echter aan alsof ik iets vreselijk raars heb gezegd. "Ja, dansles. Je moet toch zeker kunnen dansen op je bruiloft? Vanmiddag om één uur hebben Arthur en jij jullie eerste les."

"Maar kan Arthurs been dat wel aan dan? Ik dacht dat dat nog niet helemaal genezen was." En het lijkt me ook niet erg praktisch als het been straks geamputeerd moet worden omdat hij het te zwaar belast heeft. Dan kunnen we helemaal niet meer dansen.

"Goed genoeg voor een paar danspasjes. Had ik jullie trouwens niet gevraagd te vertrekken?"

Zonder een verdere reactie te geven, sta ik op en loop de deur uit. Op de gang wacht ik tot Marlon er ook is. "Dus je gaat echt de hele dag achter me aan lopen?"

"Ja."

Ik rol met mijn ogen. "In dat geval vind ik je nu al irritant. Kom mee, ik moet bij Nevis langs."

"Nevis?," vraagt Marlon verrast. "Wat ga je daar doen?"

"Een rok terugbrengen die ze me gisteren heeft gegeven. Moet ik jou daar eerst toestemming voor vragen?"

Marlon grinnikt. "Absoluut niet, uwe koninklijke hoogheid prinses Deia. U wens is mijn bevel."

Mijn ogen knijpen zich samen tot spleetjes. "Wat?"

"U wens is-"

"Dat daarvoor."

"Wat zie je er toch heerlijk uit als je zo opgefokt doet. Zullen we maar gaan?"

Ik haal diep adem terwijl ik mijn weg naar de wenteltrap voortzet. Het gaat nog een hele opgave worden om Marlon niet zijn ogen uit te krabben voordat we zelfs maar het paleis verlaten hebben. Mijn hemel, wat is die gast irritant. Is dat ook onderdeel van Nestors plan om mijn leven zo succesvol mogelijk te vergallen?

De weg naar de entreehal weet ik gelukkig zelf te vinden. Het zou echt gênant zijn om in Marlons bijzijn naar de weg te moeten vragen. Eenmaal daar is het een eitje om de weg naar buiten te vinden.

Het is heerlijk om weer wat buitenlucht in te kunnen ademen, ook al is het nog geen vierentwintig uur geleden dat ik in het paleis ben ingetrokken. Toch voelt het alsof ik al een eeuwigheid niet meer in aanraking ben geweest met frisse lucht. Genietend van het buiten zijn loop ik over de met sneeuwrestjes bedekte paden naar het centrum. Hierbij slaag ik erin om steeds ongeveer twee meter voor Marlon uit te blijven lopen. Zo kan ik tenminste nog doen alsof hij niet bij me hoort.