(Uitverkoren 2) - De chaos

24.1

Op onze tenen sluipen we richting mijn kamer. Arthur heeft weer een sleutel gejat. Eigenlijk was het zijn idee om naar Kyara's kamer te gaan en daar samen te slapen, maar ik wil haar graag zien.

"Weet je het zeker?," mimet Arthur als hij me bij de deur afzet.

Nee. Ik weet het helemaal niet zeker. Naar binnen gaan betekent dat ik niet met hem kan slapen. Wil ik dat echt opofferen? "Als je die sleutel nou eens na laat maken, kunnen we weer samen slapen."

"Ik weet niet of ik dat risico kan lopen."

Dan maar niet. Ik leg mijn hand op de klink. "Tot morgen."

"Straks, bedoel je."

"Tot straks."

Arthur buigt zich naar me toe voor een lange, intense zoen. Als hij me loslaat, hap ik zelfs naar adem. Hij doet een pas achteruit. "Slaap lekker, schoonheid."

"Slaap lekker, mijn sexy, stoere verloofde." Ik schenk hem een laatste glimlach voordat ik de deur open duw en de donkere kamer betreed. Het silhouet dat zich in het bed aftekent zorgt ervoor dat ik niet eens hoor dat Arthur de deur weer op slot draait. Ik ben in mijn eigen kamer, samen met mijn kleine zusje.

Op mijn tenen sluip ik naar haar toe. Heel voorzichtig schuif ik het gordijn een stukje aan de kant, zodat de maan op haar slapende gezicht schijnt. Ik weet niet goed hoe ik me moet voelen. Ze is gewoon dezelfde Kyara die ik al jaren ken van de gangen op school en aanwezigheid op officiële aangelegenheden. Ik moet vast nog even aan het idee wennen dat ze mijn zusje is. Toch voel ik wel iets. Het gevoel dat ik haar wil beschermen. Of is dat gewoon omdat Vinny nu te groot wordt om mijn bescherming nodig te hebben?

Ik leg mijn hand op haar schouder en schud haar zachtjes door elkaar. "Kyara?"

Geen reactie.

Ik schud wat harder. "Kyara?"

Een zacht gemurmel klinkt terwijl het meisje zich omdraait en loom één oog half opent. "Wat is er?"

"Niets. Ik wilde je alleen even laten weten dat ik in die stoel daar ga slapen. Je moet dus niet schrikken als je wakker wordt en er ineens iemand zit. Dat ben ik."

"Zat de deur niet op slot?"

"Dat leg ik je morgen wel uit, oké? Ik wil nu eerst slapen." Het is nogal vermoeiend om deels 's nachts te leven en overdag te moeten doen alsof er niets aan de hand is.

Kyara rolt wat dichter richting het raam. "Je kunt ook bij mij komen liggen. Er is plek genoeg en het is jouw bed."

"Dankjewel." Dit bed slaapt ongetwijfeld tien keer fijner dan die stoel. Dan kan ik ook daadwerkelijk een beetje uitrusten. Ik schop mijn schoenen uit en stap met kleren en al aan in bed. Inclusief het zwarte shirt van Arthur.

Inmiddels lijkt Kyara alweer vertrokken naar dromenland. Het geluid van haar regelmatige ademhaling vult mijn gehoorgang. Ik kan alleen maar naar haar kijken.

Ze heeft dezelfde neus als Vinny en mijn moeder. Een klein, lieflijk wipneusje. Niet zo'n grote gok als mijn vader en ik allebei hebben. Verder zie ik in haar alleen een jongere versie van mezelf. Ongelofelijk dat dit eerder geen belletje deed rinkelen.

Ik draai me om zodat ik haar gezicht niet meer zie en probeer in slaap te vallen. Een goede portie nachtrust is precies wat ik nu nodig heb.

-

"Heb je lekker geslapen, Deia?," vraagt Kyara zodra ik mijn ogen open.

Ik schenk haar een glimlach. "Ja hoor, dank je. En jij?"