(Uitverkoren 2) - De chaos

24.2

Een paar minuten later laat ik me met een onschuldig gezicht aan de ontbijttafel zakken. "Goedemorgen allemaal. Ik heb heerlijk geslapen. Jullie ook?"

Sommige familieleden kijken me met opgetrokken wenkbrauwen aan of mompelen vaag iets. De enige die echt antwoord geeft, is Kyara. "Ja hoor. Ik heb gedroomd dat je er heel mooi uitzag in je bruidsjurk."

"Wat lief," kwetter ik. "Je mag wel een keer mee als ik naar Nevis ga om te passen, maar ik weet niet hoe ver ze er nu mee is. Ze heeft het nogal druk."

"Je bent een behoorlijke opdracht voor haar, ja," bromt Nestor.

Ik besluit hem te negeren. In mijn rol als meest onschuldige meisje ooit kan ik moeilijk met de consul gaan zitten bekvechten. Alweer. "Maar verder heb ik niet over haar te klagen. Ze levert uitstekend werk af. Gisteren heb ik nog een rok van haar gekregen. Een hele mooie witte. Die wil ik bewaren voor een speciale gelegenheid."

"Wat dacht je van de volgende dansles?," merkt Vivien op. "Ik zit eraan te denken om jullie vanaf nu twee keer in de week les te geven."

Zodat we sneller kunnen trouwen? Ik hoop het niet. Daar kan ik die rok trouwens helemaal niet bij gebruiken. Dan is vast tijdens de hele les mijn onderbroek te zien. "Nee, voor de dansles wil ik makkelijke kleren aan, zodat ik mezelf vrij kan bewegen."

"Heel goed," vindt Vivien. "Wat dachten jullie van vanmiddag na school?"

"Goed hoor." Ik bestudeer haar gezicht, met de vele rimpeltjes rond haar ogen en het lichtbruine haar dat stijl langs haar wangen omlaag valt. Ze lijkt er anders uit te zien nu ik weet dat zij niet de moeder van Kay en Kyara is. Vermoeid. Ik vraag me af wat ze dacht toen ze hoorde dat ze geen kinderen kan krijgen. Het lijkt me echt iets voor haar om graag kinderen te willen, terwijl de meeste mensen in dit land ze alleen maar krijgen omdat het verplicht is.

"Deianeira?"

De zware stem van Nestor doet me opschrikken. "Ja?"

"Ik heb met Servius gesproken over je aanvraag om journalist te worden."

Ik voel mijn lichaam verstarren. Een zenuwachtige kriebel neemt mijn maag over en dwingt me mijn snee brood terug op mijn bord te leggen. Ik heb geen honger meer. Dit gaat mijn toekomst bepalen.

"Klopt het dat hij jou aanmeldingsformulier heeft ingeleverd zonder jouw medeweten?"

"Ja, dat klopt." Is dat iets goeds of iets slechts? Het zweet op mijn handpalmen maakt vlekken op mijn nieuwe broek.

"Waarom heb je dat niet zelf gedaan?"

"Ik eh..." Omdat ik dacht dat u er toch niet mee zou instemmen? "Omdat ik ineens ten huwelijk gevraagd werd en niet zeker wist wat voor invloed dat op mijn toekomst zou hebben."

"Je dacht toch hopelijk niet dat je de rest van je leven op je luie kont zou kunnen gaan zitten?"

"O nee, absoluut niet. Ik heb er geen problemen mee om hard te werken, maar ik dacht dat ik misschien geen tijd zou hebben voor de journalistenopleiding vanwege de voorbereidingen voor de bruiloft." Het is een behoorlijk ongeloofwaardige smoes, maar desondanks het beste dat ik weet te verzinnen.

Nestor neemt me een moment aandachtig in zich op, alsof hij ter plekke zijn oordeel aan het vellen is. "Waarom denk je dat jij een goede journalist zou zijn?"

Dat heb ik op mijn formulier geschreven. Dat formulier dat ik nooit zelf in heb geleverd. Wat was het ook alweer? "Door mijn goede taalbeheersing kan ik op accurate wijze verslag doen over de gebeurtenissen in het land."

"Kun je ook presteren onder druk? En schrijven over dingen die je zelf misschien helemaal niet zo interessant vindt?"

"Dat kan ik inderdaad." Mijn handpalmen lijken steeds zweteriger te worden. Kan hij me niet gewoon vertellen of ik de opleiding mag doen?