(Uitverkoren 2) - De chaos

4.2

Dit keer weet ik de weg naar de eetzaal zelf te vinden. Gisteravond is Arthur me op komen halen voor het eten, zodat ik niet zou verdwalen. Dat was volkomen terecht, want het paleis is echt enorm. Ik snap niet hoe zo weinig mensen zo veel ruimte nodig kunnen hebben.

Gisteravond vond ik het maar moeilijk om mijn verbazing over alle weelde hier te onderdrukken. Het is ongelofelijk dat sommige mensen een hele zaal hebben om in te eten. Tijdens de maaltijd zat ik dan ook meer om me heen te kijken om de ruimte in me op te nemen dan dat ik een prettig gezelschap was voor mijn tafelgenoten. Niet dat dat me iets kan schelen trouwens, want een groot deel van die tafelgenoten was toch een stelletje klootzakken.

Ook nu zit de tafel alweer goed vol voor het ontbijt. De enige die ontbreekt is Calypso, waar ik absoluut geen problemen mee heb. Haar zie ik morgen op school wel weer. Of vanavond bij het avondeten.

Als ik de zaal betreed, kijkt Nestor verbaasd op. "Deianeira, wat krijgen we nu? Je hebt toch zeker nieuwe kleren gekregen om aan te trekken?"

"Dat klopt, maar die rok paste niet. Ik zal hem straks wel even bij Nevis langsbrengen. Waarschijnlijk heeft ze zich vergist in de maat. Daarom heb ik mijn eigen broek zolang maar even aangetrokken. Het duurt vast niet lang voordat ze iets nieuws voor me gemaakt heeft." Met mijn meest onschuldige gezicht strijk ik neer op de vrije stoel naast Arthur.

Die kust voorzichtig mijn wang. "Goedemorgen schoonheid. Die blouse staat je echt fantastisch."

"Dank je. Ik ben er ook heel blij mee." Hoewel het iets totaal anders is dan mijn gewoonlijke simpele shirts voelt de stof heel fijn aan.

Aan mijn andere kant zit Kyara me uitvoerig te bestuderen. "Blijf jij nu voor altijd bij ons wonen?"

Ik weet niet wat ik daarop moet antwoorden. Volgens mij heb ik er zelf niet meer zoveel over te zeggen waar ik de rest van mijn leven doorbreng.

"Dat zien we nog wel, Kyara," antwoordt Arthur gelukkig in mijn plaats. "Deia en ik blijven in ieder geval hier tot aan de bruiloft."

Die woorden doen me in elkaar krimpen. Ik wil helemaal nog niet trouwen, maar aan de andere kant wil ik wel zo snel mogelijk uit het paleis weg. Daarom herstel ik mezelf gauw en werp ik Arthur de meest verliefde blik toe die ik in me heb. "Ik kan niet wachten."

Vanaf de andere kant van de tafel zit Nestor ons met argusogen te aanschouwen. "In dat geval kunnen we maar beter zo snel mogelijk met de voorbereidingen beginnen. Deianeira, ik wil dat je naar mijn werkkamer komt als je klaar bent met eten." Na die woorden staat hij op en beent de zaal uit.

Ik wissel een verbaasde blik met Arthur. In de arena heeft hij me verteld dat niemand ooit in de werkkamer van Nestor mag komen. Behalve Janus natuurlijk, en Nynève mag er poetsen, maar verder is het verboden terrein. Dat hij mij er nu uitnodigt is op zijn zachtst gezegd zeer merkwaardig te noemen.

Arthur haalt niet-begrijpend zijn schouders op. Dan reikt hij naar een mandje met brood en zet het bij mijn bord neer. "Dit is zeker weten het lekkerste brood dat je ooit hebt geproefd."

"Nou, dat zou ik niet willen missen." Glimlachend vis ik een snee uit het mandje. Het ziet er veel beter uit dan het afbrokkelende brood dat wij thuis altijd eten. Gretig neem ik een eerste hap.

Kyara stoot me aan. "Wil je er geen kaas op? Of jam?"

"O. Ja, dat lijkt me wel lekker. Kaas, graag." Ik was even vergeten dat de rijken natuurlijk niet hun brood weg hoeven te schrokken alsof ze de rest van de dag niets meer krijgen, en dat ze geld genoeg hebben om elke boterham dik te beleggen. Thuis eten we meestal alleen droog brood bij het ontbijt. Beleg bewaren we voor de lunch of speciale gelegenheden.