Help my sister

hoofdstuk 10

Ad Olivia:

"Stop! Nee! Doe dat niet!" hoor ik luid en duidelijk. Meteen ben ik klaar wakker om te kijken waar dat geluid vandaan komt.

Ik kijk naar de andere kant van de kamer waar Calum ligt te roepen te slaan en heen en weer ligt te bewegen.

Als ik dichter bijkom, zie ik tranen over zijn gezicht stromen. Zijn haren plakken aan zijn gezicht.

Stil kijk ik naar het tafereel dat er zich voor me afspeeld. Niet wetend wat ik moet doen.

Vroeger toen ik een nachtmerrie had kwam Liam altijd bij me liggen. Hij trooste mij, bij hem voelde ik me veilig.

Met nog steeds een twijfelend gevoel probeer ik hem wakker te maken. Ik roep zijn naam, ik schud hem heen en weer maar niets helpt.

Ik streel met mijn hand over zijn wang waardoor hij rustig word. Langzaam maar zeker gaan na een tijdje zijn ogen open. Hij schrikt maar hersteld zich snel weer.

Zijn ademhaling is onregelmatig. De tranen rollen nog steeds over zijn wangen.

Ad Calum

"Het was een nachtmerrie, kom ga maar weer slapen." hoor ik Oivia zeggen. Maar dat was het niet, het was de harde realiteit.

Als Olivia weer naar haar bed wil gaan hou ik haar tegen. Ik wil nu niet alleen zijn. Ik wil haar niet opnieuw zien sterven. Niet nog eens, één keer was al te veel.

Ik zie Olivia met haar gedachten worstelen. Ik had van de jongens opgevangen dat ze depressief is en dat haar twee broers hopen dat One Direction haar kunnen helpen. Zodat ze niet doodgaat.

Ik weet diep in mijn hart dat de jongens hoopte dat we niet samen zouden liggen, maar ik vind het zo wel goed. We hebben ongeveer hetzelfde meegemaakt. Ik denk dat wij de enigste zijn die elkaar kunnen begrijpen.

Ad Olivia:

Na lang twijfelen, heb ik toch maar toegestemd. Calum doet zijn deken een beetje naar boven. Gelukkig slaapt hij niet in een onderbroek alleen. Hij heeft een t-shirt en een jogging broek aan. Net als ik, zou hij misschien ook iets te verbergen hebben?

Hij trekt me tegen zich aan, ik wil verder van hem weg kruipen. Maar langs de ene kant ook weer niet. Integendeel ik wil juist dichter tegen hem aan gaan liggen.

Net alsof hij mijn gedachten hoort, gaan zijn armen nog ietsje steviger rond me heen liggen. Ik leeg mijn hoofd in zijn armen, het voelt niet raar, het voelt juist vertrouwd.

Ik weet dat ik dit niet mag doen, ik mag me niet laten meeslepen maar op de een of andere manier kan ik er niets aandoen.

"Thanks Olivia." hoor ik Calum zeggen. Ik mag niet lief doen, ik heb de neiging om me weer te gaan snijden. Om de pijn weer te voelen. Maar hoe snel de neiging is gekomen het is nog sneller weggegaan.

"Slaapwel Liv." hoor ik Calum zeggen. Ik wil tegen hem ingaan en zeggen dat hij me niet zo mag noemen, maar et enigste wat ik kan doen is knikken en dan val ik zachtjes inslaap.