Help my sister

Hoofdstuk 23

Ad Ashton:

Ik snap het echt niet. Waarom kunnen we allemaal geen happy leven leiden?

Ik dacht dat ik Calum kende, ik dacht dat hij dit nooit zou willen doen.

"Hey Ash." hoor ik Cat inneens zeggen. Als ik zie dat ze gehuild heeft doe ik mijn armen open. Meteen komt ze naar me toe. "Het is zo oneerlijk." hoor ik haar zeggen. Ik knik zachtjes. Bang voor als ik iets zeg de tranen over mijn wangen zullen vloeien.

Het liefst van al zou ik nu met Calum willen praten. We praten altijd met elkaar als we iemand leuk vinden en niet weten wat me moeten doen. Ja ik vind Cat leuk.

Als ze naar me kijkt kan ik het niet laten en kus haar. Ze schrikt maar even later kust ze me terug. Het voelt zo goed maar ook verkeerd.

Het voelt alsof ik niet geef om Calum of Olivia maar dat doe ik wil. Ik weet alleen zeker dat ze dit zouden willen.

"Cat ik weet dat het niet de juiste omstandigheden zijn. Maar ik hou van je en ik weet zeker dat Olivia en Calum dit gewild zouden hebben. Cat wil je mij de gelukkigste persoon op aarde maken en mijn prinses worden?"
Ze beantwoord mijn vraag met een kus. "Is heg goed dat we het nog even geheim houden?" vraag ik zachtjes en Cat knikt.

"Cat wil je vanacht bij me liggen?" vraag ik zachtjes. "Natuurlijk Ash." ik krijg een kleine glimlach op mijn gezicht. Ik geef haar een t-shirt van mij en een shortje en doe daarna mijn broek en T-shirt uit en ga in bed liggen.

Even later kruipt Cat er ook bij en ik moet zeggen ze ziet er heel goed uit. Ze komt dicht bij me liggen. "Ik hou van je." "ik hou van je." antwoord ze zachtjes terug en met dat val ik inslaap.

Ad Calum:

Ik word wakker met sterke armen om me heen. Als ik naar boven kijk zie ik Luke.

Ik weet dat ik hem gisteren pijn heb gedaan. Ik dacht dat het het beste was om te springen, maar ben blij dat het niet gelukt is. Anders had ik Sky en de jongens ongelukkig gemaakt.

Ik weet dat de jongens willen dat ik met ze praat, maar dat kan ik nog niet.

Zachtjes haal ik Luke zijn arm van me af, schrijf een briefje met de boodschap dat ik naar Olivia ben en vertrek dan.

Als mensen me op straat zien lopen, kijken ze met pijn in hun ogen aan. Met compasie. Ik denk dat ze me met medelijden aankijken doorwat er gistere is gebeurt, maar dat wil ik niet.

Niemand weet wat ik doormaak, ik hou van de jongens en de fans maar ze weten niet hoe ik me voel. De enigste die het deels kan begrijpen is Olivia en dat is dan ook de persoon waarmee ik wil praten.

Ik wil dat ze wakker wordt en dat we er samen zullen uitkomen. We hebben elkaar nodig.

Nog 1 examen en dan is het gedaan. Aardrijskunde :(

Straks om 21:00 voor de tv zitten en nu nog hopen dat ze erdoor zijn anders moet ik de vlag er weer afhalen ;)