AMBALAJ

▫29▫

Ekşın bolca. Iyı okumalar...

-

#29. BÖLÜM

YİTİRİLENLER

Batuhan önündeki kahveye ve üstünden çıkan dumanlara bakmayı sürdürürken ne diyeceğini bilemiyor gibiydi.

Bende bilmiyordum. Sadece ona söylemem gereken şeyler vardı ama nasıl söyleyeceğimi bilmiyordum. Dilimin ucuna gelip gidiyordu ama bir türlü söyleyemiyordum. Bu sinir bozucu bir durumdu.

Ağzımı açıp kapattım. Bir kez daha. Bunu bir kez daha yapacak olursam kendi ağzıma hızlı bir yumruk atacaktım.

Son bir kez ağzımı açtım ama bu sefer de Batuhan benden önce konuştu. "Artık neler olduğunu anlatacak mısın?" Mavi gözlerini sakin bir şekilde yüzüme çevirdi.

"Biz..." dedim tereddütle. "Kuzey ve ben bir anlaşma yaptık."

Batuhan kaşlarını çatıp söylememi bekledi. Pekala, söyleme vakti gelmişti. Benden nefret edecekti.

"O benimle sevgili rolü yapacak ve tüm okulda popüler olmamı sağlayacaktı. Onunla sevgili olmamız okulda büyük bir etki yaratacaktı." Gözlerimi kaçırıp ellerime baktım. "Ki öyle de oldu."

Batuhan sabırla dinliyordu. Hala gözleri üzerimdeydi ve ben ne yapacağımı bilmiyordum. Bu iş sandığım kadar rahat olmamıştı. Düşündüğüm gibi değildi. Batuhan'ın her an benden nefret edecek olması şu an o kadar korkutucu geliyordu ki..

"Ve karşılığında... " Kafamı kaldırıp yüz ifadesine baktım. "Senin ve onun arasını düzeltmem gerekiyordu. Ama yapamadım."

Batuhan boş boş suratıma baktı. "Bu çok aptalca."

Aceleyle kafa salladım. "Biliyorum, biliyorum ben yanlızca..."

"Sen yanlızca?"

"Ben yanlızca Kuzey için yaptım. Özür dilerim, senden habersiz arkandan iş çeviriyormuş gibi oldu biliyorum ama yemin ederim kötü bir niyetim yoktu." Hızla anlattığımda Batuhan tuhaf bir şekilde yüzüme baktı. Kızmasını bekliyordum ama yüzünde sinire dair en ufak bir ayrıntı bile yoktu.

"Peki." dedi sakince.

"Kızmadın mı?" dedim anlamayarak.

Kafasını iki yana salladı. "Kızmadım."

O an onu kaybettiğimi anladım. Artık onun da umurunda değildim. Oysaki o benim gerçekten sevdiğim sayılı insanlardan biriydi.

*

Taksiden indiğimde hala yapacağım şeyden emin değildim. Sadece biraz daha eskisi gibi olmak istiyordum. Ben bu kadar kötü bir insan değildim. En azından özür dileyebilirdim kırdıklarımdan.

Ve şu an Hale'lerin evin önündeyken yapmak istediğim tek şey onunla eskisi gibi olmaktı. Değerini şimdi anlıyordum. O hep zor zamanlarımda yanımdaydı. Dış görünüşüme önem vermeden yanımda duran tek insan oydu ve ben ona ihanet etmiştim. Beni affetmese bile en azından üzgün olduğumu bilecekti.

Her ne kadar bazen bencilce ona sinirlensem ve hakkında kötü düşünsem bile bu tamamen benim nankörlüğümdü. Ona bu şekilde davranmamam gerekirdi.

Kapıyı çaldığımda ve karşımda Hale'nin annesini gördüğümde samimi bir şekilde gülümsedim. "Merhaba, Aslı teyze. Ben Hale için gelmiştim."