Kemal Karaman kendi halinde bir mimardı. Aşık olacağını pek düşünmüyordu.Yıllar önce eşini şehit vermiş dul bir kadın olan Sezen Güler ile karşılaşana kadar bundan oldukça emindi. Onlar kalplerine düşen koru keşfedip birlikte biz olmayı başarabilece...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Emel Hanım çayını içerken bir yandan da evin tek kızını inceliyordu. Oğluna kız aramaya çıkmıştı. Bu yüzden tanıdık komşularında geziniyordu.
"Kemal'i tanırız ederiz. İyi oğlandır. Ama Emel biz bazı şeyler duyduk." diyen arkadaşı Nazmiye ile kaşlarını çattı kadın. Oğluyla ilgili ne duymuş olabilirlerdi ki?
"Ne duydunuz?"
"Sen oğluna gelin arıyorsun da senin gelinin çoktan hazır haberin yok."
"Ne diyorsun Nazmiye açık konuş hele."
Emel Hanım biraz sinirlenmiş. Böyle laf çarpmalı konuşmaları sevmezdi. Direkt konuya geçmeyi terich ederdi.
"Perihan'ın Sezen. Kemalle ilişkisi var diyorlar. Akşamları kaç kez eve bırakmış kızı. Dışarıda da gören olmuş. Haberin yok herhalde senin buralara geldiğine göre."
Nazmiye güzel kızına bakıp burun kıvırdı. Emel Hanım elindeki çayı sinirle masaya koydu. "İyi yapmış oğlum. Sezenden iyisini mi bulacak? Dünya güzeli kız."
"Dünya güzeli ama dul. Benim Gülsen'im kız oğlan kız. Senin oğlun ona mı kaldı?"
Emel Hanım işte şimdi cidden sinirlenmişti. Ayağa kalkıp "Hoşt. Senin kızının yediği naneleri bilmiyoruz sanki. Yaptıkları tüm mahallenin dilinde. Kalbi güzel olmadıktan sonra kız oğlan kız olsa ne olacak?! Sen git kızını yamayacak enayi bir damat bul kendine."
"Öyleyse ne diye geldin evime?!" diyen Nazmiye Hanım ile çantasını alan Emel Hanım sinirli bir şekilde "Haklısın ne diye geldim ki? Gül gibi oğlum senin kızına mı kaldı?" dedi ve misafirliğe geldiği evden çıktı. Ayakkabısını giydiği gibi apartmadan çıkan kadın kendi evine doğru yürümeye başladı.
Yürüdükçe siniri hafiflemeye başladı. Tansiyonunun yükseleceğinden endişeleniyordu. Bu dedikodularda nereden çıkmıştı? Evine doğru gidecekken ilk çıkan sokak arasına girip Perihan'ın evine doğru yürümeye başladı.
Birkaç dakika sonra Perihan'ın evine gelince yavaşça zili çaldı. Önce apartmanın dış kapısı otomatikten açıldı. Apartmanq giren Emel Hanım birkaç kat çıkıp arkadaşının evinin önüne geldi. Perihan Hanım onu kapıda bekliyordu.
"Hoş geldin Emel."
"Hoş buldum Perihan. Haber etmeden geldim ama işin var mıydı?"
"İşim yok gel içeri."
Emel Hanım içeriye girip salona geçti. Koltuklardan birine oturup taktığı eşarbı gevşetti. Perihan Hanım arkadaşının yanına gelip oturdu.
"Çay koyayım mı bize?"
"Hiç koyma Perihan. Bir şey sormaya geldim zaten."
