Kemal Karaman kendi halinde bir mimardı. Aşık olacağını pek düşünmüyordu.Yıllar önce eşini şehit vermiş dul bir kadın olan Sezen Güler ile karşılaşana kadar bundan oldukça emindi. Onlar kalplerine düşen koru keşfedip birlikte biz olmayı başarabilece...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sezen yerde uzanan hareketli kızına gülümseyerek bakarken Emel Hanım "Oy kuzularım benim. Oy babaannelerinin birtaneleri." diyip duruyordu.
Şu sıralar ondan mutlusu yoktu. İlk torunu Hüseyinden aylar sonra ikinci torun mutluluğunu yaşamıştı. Evlatlarının yuvalarını kurmalarına, çoluk çocuğa kavuşmalarına çok seviniyordu.
Bebekler oldukça hareketlilerdi. Şimdiden iki aylık olmuşlardı bile. Yavaş yavaş onlara bakmayı öğreniyordu. Kemal işine devam ederken Sezen bir süreliğine kafeyi Gülnaz'a emanet etmişti. Onunla sürekli iletişim halindeydi. Bebeklerinin ona ihtiyacı vardı.
Oğlunu kucağına alan Sezen "Oğlum. Bal yanaklım. Gül bakalım babaanneye." diyen Sezen'in yaptığı hareketlerle Can gülmeye başladı.
Perihan Hanımda kızının yanına oturup bebeklerle ilgilenmeye başladığında Sezen iki bebeği anneleriyle baş başa bıraktı.
Emel Hanım ve Perihan Hanım resmen büyülenmiş gibilerdi. Bebeklerden başka bir şey görmüyorlardı.
"Yemeğin hazır mı kızım?" diye soran Perihan Hanım ile Sezen başını olumluca salladı. Anneleri her zaman olduğu gibi onların evine gelmişti. Hem ona yardımcı oluyorlardı hemde bebeklere bakıyorlardı. Sezen birkaç ayı daha işe gitmeden geçirecekti. Sonrasında bebeklere anneleri bakabilirdi. Şimdi tüm gününü onlara ayırmak istiyordu. Üstelik anne sütü de bebekler için önemliydi.
Eline telefonunu alıp onların bu hallerinin fotoğrafını çeken Sezen gülümseyerek fotoğrafı Kemal'e attı.
Kemal masasının üstündeki telefonunu titreşmesiyle dikkatini çizimlerden çekip telefona verdi. Eşinden gelen mesajı hızlıca attı.
Annelerinin bebeklerle ilgilendiği fotoğrafa bakıp gülerken Sezen'e ne yaptığını sordu.
Karısından yanıt olarak 'Onları izliyorum ne yapayım?' mesajını almıştı.
Kemal çizimleriyle birlikte öz çekim çekti. Karısına fotoğrafı yollayıp beklemeye başladı. Hala daha kalbi heyecanla onun yanıtını bekliyordu.
Az sonra gelen emeojilerle resmen bir çocuk gibi mutlu olmuştu. '😍❤️'
Sezen'in tek yaptığı kalp atmaktı fakat adamın kalbinde resmen kuşlar uçuyordu. Aşık olmak harika bir şeydi. Telefona bakıp aptal aptal sırıttığının farkında bile değildi. Öyle ki Berat "Kemal" diyene kadar kesinlikle zihni Sezenle doluydu.
Kemal bakışlarını telefondan çekip arkadaşına bakmaya başladı. "Ne sırıtıyorsun lan?"
"Sezen bebeklerimizin fotoğrafını atmış. Ulan ben çok özlüyorum bunları. Yemin ediyorum tüm gün burnumda tütüyorlar." dedi Kemal.
Evet onlara çok alışmıştı. Geceleri Can, Ela'ya göre çok daha fazla ağlıyordu. Sezen kalkmadan o kalkmaya çabalıyordu. Yine de arada uyuduğu zamanlar oluyordu. Karısının yükünü elinden geldiğince paylaşmak istiyordu. Bebeklerin gazını çıkarmayı öğreneli çok olmuştu. Her şeyi yavaş yavaş öğrenmişlerdi.
