Kemal Karaman kendi halinde bir mimardı. Aşık olacağını pek düşünmüyordu.Yıllar önce eşini şehit vermiş dul bir kadın olan Sezen Güler ile karşılaşana kadar bundan oldukça emindi. Onlar kalplerine düşen koru keşfedip birlikte biz olmayı başarabilece...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Genç kadın elindeki biletlerle tiyatronun önünde bekliyordu. Giydiği kot pantolonun üstüne kahve tonlarında ince bir kazak giymişti. Saçlarını dağınık bir şekilde toplayarak topuz yapmıştı. Karşısından ona doğru koşarak gelen adamı görünce gülümsedi.
Kemal oldukça hızlı sayılırdı. Genç adam nefes nefese bir halde kadının karşısına gelip durdu. "Geç kalmadım değil mi?" derken nefesini düzene sokmaya çalışıyordu.
"Daha on beş dakikamız var." dedi kadın ve açılmamış su şişesini adama doğru uzattı. Kemal teşekkür ederek şişeyi açıp birkaç yudum içti.
"Haydi içeriye geçelim." diyerek elini kadının beline koyan Kemal kadını yönlendiriyordu. Bilette yazan yerlere geçen çift yan yana oturdu.
"Uzun zamandır tiyatroya gelmiyordum. Çok iyi düşünmüşsün." dedi Kemal. Sezen adamla vakit geçirmeyi seviyordu. Nedenini bilmiyordu fakat yanında kendini iyi hissediyordu. Kemal'in herkese iyi gelen bir yanı vardı. Hayat doluydu, neşeliydi. Her zaman pozitif enerji yayıyordu. Belki de tüm bunlardan dolayı onunla vakit geçirmek güzeldi.
Yine de buraya gelmeden önce saatlerce ne giyeceğini düşünmesine anlam veremiyordu. Üstelik saçını da kaç kere yapıp bozduğunu da sayamamıştı. Bu halleri nedense ona tanıdık geliyordu. Fakat bunun olması saçmaydı. Kemal'e kesinlikle arkadaş gözüyle bakıyordu. Hem adamda öyleydi. Aksi bir davranışını asla görmemişti. Hepsi annesi yüzündendi. Bir süre önce aralarında ne olduğunu sorduğundan beri Sezen'in aklı karışmış bir vaziyetteydi.
"Bende uzun zamandır gelmiyordum. Birlikte geldiğimiz için mutluyum Kemal."
İkili birbirine bakarken aniden ışıklar kapandı ve sahne aydınlandı. Sessizlik her tarafı bürürken sahneye oyunculardan biri çıktı. Geldikleri tiyatro Bir Delinin Hatıra Defteriydi.
Keyifli geçen saatlerden sonra tiyatrodan çıkan ve oldukça etkilenen çift ayrı ayrı lavaboya gittiler. Sezen yüzüne su serpip ateş basan yüzünü soğutmaya çalıştı. Saatlerdir Kemal'in yanında oturuyordu. Bir ara ellerinin birbirine değdiğine yemin edebilirdi.
Bunu önemsemiyordu fakat Kemal belki önemserdi. İç çeken genç kadın lavabodan çıktı. Kemal ise ıslak elini saçına daldırıp saçını geriye doğru şekillendirdi. Kendine sürekli özenip duruyordu. Abisinin haklı olma ihtimali aklına geldikçe kalbi sıkışıyordu. Gerçekten hoşlanıyor olabilir miydi? Öyle bir şey olsa söylemesi gerekir miydi? Daha önce kimseye sevgisini itiraf etmemişti. Kimseyi sevip karşılık beklememişti. Fakat bu sefer içindeki hisler bambaşkaydı. Saatlerdir tiyatroya odaklanamamıştı. Bir ara eli Sezen'in eline değmişti. Tam da o an elektrik çarpmış gibi hissetmişti. Tüm vücudunda bir dalgalanma hissetmişti. Başına aniden hücum eden telaş bedenini eline geçirmişti. Bu telaş mıydı emin değildi. Kadının pamuk kadar yumuşak elini avuçlamak istemesi de normal değildi.
