One last chance •50 shades of Grey fanfiction• #2

38.

●Christian's POV●

- Cami? - spytałem, pukając do drzwi łazienki nastolatki. - Wchodzę do środka - oznajmiłem, uchylając drzwi. To co zobaczyłem po zalezieniu się w pomieszczeniu sprawiło, że moje przerażenie niemalże sięgnęło zenitu. Na ziemi tuż obok wanny siedziała moja naga córka, kurczowo obejmując dłońmi nogi, które pociągnęła do swoich piersi. Co chwile z jej ust wydobywał się szloch, a spod zaciśniętych powiek wyciekały coraz to nowe łzy. Zanim zdołałem jakkolwiek zareagować w pomieszczeniu znalazł się Sebastian, odczuwając zapewne to samo co ja.

- Czy ona... - urwał, patrząc kolejno na mnie, to na Cami.

- Zadzwoń do Grace. Powiedz jej, żeby przyjechała najszybciej jak tylko może - nakazałem, starając się za wszelką cenę zachować spokój. Od razu po jego wyjściu podszedłem do blondynki, chwytając po drodze szlafrok, którym okryłem jej drobne ciało.

- Tatusiu...- szepnęła, kurczowo ściskając moje ramie, po tym jak przyciągnąłem ją do siebie.

- Już dobrze, maleńka - odparłem, całując ją po chwili we włosy. - Podniosę cię teraz, w porządku? - spytałem, nawet nie oczekując odpowiedzi.

Miałem ogromną świadomość w jak wielkim szoku musiała być w tamtym momencie. I nagle zacząłem żałować, że nie powiedziałem jej o słowach Grace.

- Jak to wypis?- spytałem z niedowierzaniem, krzyżując dłonie na piersi.- Przecież wczoraj mówiłaś...

- Wiem co mówiłam - stwierdziła, wypuszczając po chwili z ust głośne westchnienie.

- Ale sytuacja uległa zmianie.

- Wytłumacz, bo nie rozumiem - nalegałem, nieudolnie usiłując zachować spokój.

- Nie będę owijać w bawełnę... - powiedziała, posyłając mi jedno z tych spojrzeń, które zazwyczaj nie wróżyły niczego dobrego. - Cami jest w naprawdę złym stanie. Ciąża dodatkowo wszystko komplikuje. Przypisałam jej najważniejsze leki, ale nie sądzę, żeby były w stanie naprawić sytuacji w tak szybkim czasie. Zrobiliśmy wszystko co było w naszej mocy.

- Nadal nie rozumiem. Przypisaliście leki, więc jednak jej stan może się polepszyć, tak? - rzuciłem, czując się jak dziecko. Po raz pierwszy od chyba wieków tak po prostu czegoś nie rozumiałem. To jakaś paranoja.

- Tak, ale nie na tyle, aby zdołała donosić ciążę - kontynuowała. - Posłuchaj... Ciąże w chorobach takich jak bulimia posiadają dodatkowe zagrożenie. W jej przypadku to aż osiemdziesiąt procent.

- Masz jakieś statystyki na przewidywany czas? Tydzień? Miesiąc? - warknąłem, tracąc cierpliwość.

- Nie do końca - wyjawiła najspokojniej w świecie. - Ale podejrzewam, że to kwestia tygodni. Przykro mi.

Pół godziny później Grace opuściła sypialnię Cami. Do tej pory obaj z Sebastianem niespokojnie przechadzaliśmy się po korytarzu nie wypowiadając ani słowa.

- Jak ona się czuje? - spytałem od razu.

- Czy ona... - dodał nastolatek, zupełnie ignorując moje pytanie.

- Straciła dziecko - wyjawiła brunetka, posyłając nam spojrzenie pełne bólu. - Podałam jej środki nasenne, bo nie była w stanie się uspokoić. Póki co nadal jest przytomna, ale kazałam jej odpocząć. Po czymś takim musi się oszczędzać.

- Myślisz, że była jakaś przyczyna, czy...

- Nie wiem czy Christian ci mówił, ale od samego początku zagrożenie jej ciąży wynosiło jakieś osiemdziesiąt procent. Myślę jednak, że czynnikiem... że tak to nazwę przyśpieszającym mógł być stres.