Yalnızlığın Notaları

Bölüm 12 - Keşkeler Keşkesi

Aşk... İnsana neler yaptırabilir? Hayatım boyunca hiç bu zamanları planlamamıştım. Hatta planlamayı geç, hayal bile etmemiştim. Ama hayatımın öyle güzel zamanlarını yaşadım ki, asla pişman olmadım. Keşke daha uzun sürseydi. Keşke daha fazla görseydim hayatımın aşkını. Efil... Saçlarına, gözlerine, dudaklarına kurban olduğum... Sevgilim! 

Keşke...
Keşke şimdi gelsen sarılsan bana.
Keşke gelip yüzüme bir tane yapıştırsan.
Hatta eşek sudan gelene kadar dövsen.
O eşek de sudan hiç gelmese...

Hayatım boyunca yetimhanede ne yapacağımı, oradan çıkınca ne olacağını, bir hayatım olup olmayacağını düşündüm. On sekizime bastığım gün iki eşofmanımı, beş t-shirtümü bir çantaya koyup çıktım yetimhanenin kasvet dolu şefkatinden. Dolu yetimhanede boş bir hayat geçirdim. Dışarı adımımı atar atmaz düşündüğüm ilk şey şimdi nereye gideceğimdi. Oraya gittim. Efil'le tanıştığım o kayalıklara, uçurumun dibine. Efil bana "Buraya ölmeye gelmemişsin." demişti. İntihar etmekten vazgeçirmeye çalıştı. Ben oraya intihar etmeye gitmemiştim ki! Hatta aklıma bile gelmemişti. Benim gidecek yerim yoktu. Sevecek kimsem yoktu. Ama on dakika içinde tüm bunlara sahip olmuştum. Beni etmeyeceğim intihardan vazgeçirdi. Daha ne yapabilir?! Beni kendine aşık etti. Aşık oldu. Dalgaların kraliçesine aşık oldum. Dalgalarına hakimiyet kurmuş olsa da okyanustan çok korkardı. O daha çok denizi severdi. Havuzların içindeki bakterilerle evlenmem diye de dalga geçerdi. - Kahretsin. -di kullanarak konuşmaya alıştım. Alışmamaya söz vermiştim değil mi?- Efil çok güzel bir kız değildi. Öyle mankenler gibi, şekilli kıyafetler giymezdi. Kot şortu, bazen giydiği kotları, kot ceketi, t-shirtleri vardı. Şimdi farkettim de her şeyi kottan yapılmış. Bir keresinde beyaz bir elbise giymişti. Ona evlenme teklifi etmiştim o uçurumun başında. Her şeyi orada yaşadık.

İnsanlar sevmekten korkar mı? Sevmek kadar sevilmek de çok önemliyken seveni bulmak zor. Bu aralar o kadar sevildim ki diye cümle kuran birini gördünüz mü? Biz hep sevdik sanki! Sevdik, ama sevildiğimizi hissetmedik. Ben sevildiğimi hissettim. O yüzden şanslı görüyorum kendimi. Siz hiç ucunda ölüm olan yola çıktınız mı? Hasta olup sevdiği üzülmesin diye ondan sakladınız mı? Bunlar sadece filmlerde olur. Yeşilçam filmi mi çekiyoruz burada? Ne bu dram? Hep melankolik yaşayamayız. Kimse katlanamaz buna. En sonunda vurur façayı. Sonra "eee, ergenlik tripleri" denir hemen. En iyisi melankoliden uzaklaşalım. 

***

Koşarak uçurumun başına gidiyordum. Neredeyse on dakika geç kalmıştım zaten. Efil'i daha fazla bekletemem ya. Uzaktan gördüm onu. Üzerinde bembeyaz bir elbise var. Saçları beline doğru dökülüyor, yüzü görünmüyor ama bir kadar da güzeldir elbet. Ayak seslerimi duyunca döndü bana doğru. Dediğim gibi işte aynı güzellik! Asla kaybetmeyeceğim kadın!

"Geç kaldın sevgilim." 

"Özür dilerim. Ufak bir işim vardı, uzadı." Minik bir nefes molası verdim. Elimi cebime sokup yüzük kutusunu avucuma aldım. Derin bir nefes aldım. Büyük an geldi! Yere çömeldim. Bir elimle Efil'in elini tutuyor, diğer elimle de kutuyu çıkarıyordum.

"Atıl ne yapıyorsun?"

"Benimle tanıştığın yerden daha kutsal bir yer seçemedim. Şu hayatta tanıdığın herkesle burada tanıştın. Beni burada, kendine aşık ettin. Sevdiğim kadın, şu kısacık hayatımda tanıdığım ilk kadınsın. Seni çok seviyorum. Benimle bu uçurumda sonsuzluğa atlar mısın?" Heyecandan titreyen ellerimle kutuyu açtım. İki tane alyans vardı içinde. Efil tektaş yüzüklere karşıdır. Boşuna para veriliyor, sadece kadın egosunu tatmin edip arkadaşlarına hava atıyor diye de açıklamıştı bu düşüncesini. Ben de onun dediği gibi yapıp bize aldım yüzükleri. 

"Atıl, sevgilim, sevdiğim adam... Seninle intihar etmemi istiyor gibisin ama seninle ölmem. Seninle yaşarım. Sensizlik zaten ölüm de bir de şimdi ölmeyelim bence ya." Bir yandan gülmesi beni tekrar aşık etti ona.