Een misselijk makend gevoel schoot door me heen. Harry drukte het mes in mijn dunne vel en maakte een streep. Pijnscheuten schoten door mijn arm. Ik beet op mijn lip om niet te gaan gillen.
"Harry!!" Schreeuwde ik toch hysterisch, als het mesje een tweede streep maakte, horizontaal dit keer. Hij boog voor over, drukte zijn lippen ruw en hard op die van mij, net zolang tot ik stil was. Er werd nog een stuk vel open gesneden. Het bloed stroomde in druppels over mijn arm, het kietelde gevaarlijk. Harry trok me met een ruk overeind en drapeerde mij op zijn schoot. Zijn armen sloegen stevig om me heen, terwijl hij de pols van mijn gewonde arm pakte.
"Kijk erna" Fluisterde hij in mijn oor. Ik nam mijn lip tussen mijn tanden en hield mijn neus dicht. De geur van bloed, ik kon er niet tegen. Harry zuchtte dreigend bij mij oor, waardoor ik toch maar mijn naar arm richtte. Mijn adem stokte in mijn keel en mijn ogen werden gevuld met water, bij het aanzicht. Daar stond het, midden in mijn arm. De letter 'H'. Hij had me getekend.
"Je bent van mij en ik deel je niet. Hopelijk helpt dit je het onthouden" Hij was opgestaan en had de deur met gemak open gedaan, waardoor ik geen idee had waarom het mij niet lukte. Ik was in schok. Harry had zijn teken achter gelaten op mijn lichaam, deze keer voor altijd. Ik weet niet hoe lang ik daar gezeten had, hoogst waarschijnlijk een paar uur, want ik kwam weer in de realiteit toen ik de voordeur open hoorde gaan. Mijn ogen schoten de kamer rond en eindigen bij mijn arm, die vol zat met opgedroogd bloed. Ik schoof de mouw van mijn sweater naar beneden. Net op tijd, want mijn oeder was binnengekomen.
"Emma, waarom ben je om twaalf uur 's avonds nou nog wakker?!" Ze keek me boos aan. Pas toen besefte ik dat ik hier een dikke tien uur gezeten moest hebben, starend in het niets. Allemaal flashbacks van Harry en de andere jongens waren door mijn hoofd geschoten, maar ik had me niet bewogen.
"Wat maakt het uit. Je bent toch nooit thuis." Met die woorden had ik de woonkamer verlaten, wetende dat mijn moeder gekwetst was. Mijn ouders waren hard aan het werk, altijd. Ze hadden nou eenmaal een belangrijke baan, waardoor ze niet veel thuis waren. Tot mijn geluk. Als ze me kreupel zouden zien lopen of al een kleine blauwe plek, zou ik een ondragelijke ondervraging moeten doorstaan. En als ik ze zou vertellen dat Harry dit deed en Harry het kwam te weten dat ik het verteld had, dan was het zeker dat ik pijnlijk dood zou gaan. Harry zou me martelen. Hij zou me op het randje tussen dood en levend laten balanceren. Een huivering schoot over mijn rug bij die genadeloze gedachten, maar het was nou eenmaal wie Harry was. Ik besloot te gaan douchen; ik wou Harry zijn aanrakingen en het bloed -waarvan ik de geur door mijn sweater heen ruik- van me afwassen. Zo kleedde ik me huiverend uit en keek in de spiegel. Mijn lip was kapot en bevatte een paar lichte tandafdrukken. Bij mijn sleutelbeenderen was geen plekje te zien; het was nog helemaal gevuld met de normale kleur van mijn huid. Integendeel tot de huid onder mijn sleutelbeenderen. Het was gevuld met kneuzingen en blauwe plekken, die alle kleuren van de regenboog bevatte. De stoom die opsteeg uit de douche cabine gaf aan dat het water de juiste temperatuur had, waarna ik er voorzichtig onder stapte. De stralen water brandde op mijn huid, maar vooral op mijn arm. Nadat het bloed grotendeels weg was gevloeid met het water, kon je het duidelijk zien. Drie millimeter diep. Het zou duidelijk een litteken worden. Het zou altijd aangeven dat ik van Harry was.
