Twee sterke armen vouwden om mijn middel en trokken me ruw tegen de reling aan. De jongen achter me hijgde angstig in mijn oor en legde zijn gezicht in mijn nek. Mijn ogen waren nog steeds stijf dichtgeknepen, wachtend tot de hijgende persoon mij los zou laten. Maar in plaats daarvan drukte diegene mij nog harder tegen zich aan. De ijzeren stang knalde pijnlijk in mijn rug, wat mij liet spartelen om los te komen. De armen trokken me met gemak weer terug en tilden me onvoorzichtig over de reling. De jongen haalde zijn hoofd uit mijn nek en trok hard aan mijn arm zodat ik omdraaide. Zijn groene ogen keken me smeulend van woede aan en zijn lippen waren iets van elkaar afgeweken, nog steeds zwaar ademend. Zelfs in deze situatie was ik even trots op mezelf, omdat ik wist dat Harry me zou achtervolgen.
"Hoe kun je dat verdomme doen?!" Hijgde Harry woedend. Hij tilde zijn hand op en gaf me een fikse klap op mijn wang. Toen ik mijn hoofd terugdraaide en mijn ogen voorzichtig opende, kreeg ik een volgende klap, tegen mijn neus. Binnen een nanoseconde droop er langzaam wat nattigs uit mijn neus.
"Ben je helemaal gek!? Kutkind" Harry schreeuwde het uit en verkocht me nog een klap, tegen mijn kaak dit keer. Tranen stroomden over mijn wangen van de pijn. Hoe kon hij dit doen?
"Fuck op, Harry" Mijn stem brak bij zijn naam, terwijl ik me zo goed mogelijk uit zijn armen probeerde te trekken. Hij had de hele weg staan kijken naar wat ik deed, hoe mijn voeten een weg baande door de ijskoude sneeuw, hoe ik op het punt stond om zelfmoord te plegen door hem en dan stopt hij me. Harry's handen klemden mijn armen steen vast in zijn ijzeren greep en dwong me hem aan te kijken.
"Jij blijft godverdomme hier." De blik in zijn ogen gaf aan dat hij buiten zinnen was. Het was een mengeling van zijn flitsend groene kleur, woede, haat, wanhoop met een blauwe tint. De gouden stippen liet de woede nog beter uitkomen. Een grom kwam diep vanuit zijn borstkast en vol met woede sloeg hij tegen de ijzeren paal boven mij. Tot mijn verbazing bleef zijn hand heel, in tegenstelling tot de paal, waar nu een fikse deuk inzat. Geschrokken probeerde ik achteruit te deinzen, maar Harry hield me vast. Hij schudde zijn hoofd even en kneep zijn neusbrug tussen zijn duim en wijsvinger om er vervolgens zacht over heen te wrijven.
"Je gaat mee." Gromde hij zichzelf duidelijk kalmerend. Zijn hand trok me aan mijn arm, zodat ik paar meter in zijn richting schoot. Nog net op tijd kon ik het ijskoude staal vast grijpen met mijn slanke vingers.
"Nee" Ik hijgde van angst en probeerde me wanhopig vast te klampen aan het staal. Hij had me net laten gaan. Ik was vrij geweest. Het maakte me niks uit of ik thuiskwam of niet, ik moest weg bij Harry. Ik zag alle spieren onder de donkere katoenen stof van Harry's T-shirt aanspannen -Geen idee waarom hij een T-shirt droeg met dit weer- en hij draaide zich met een ruk op. Een scherpe pijn schoot vanuit mijn rechter knie door mijn lichaam en piepend pakte ik hem vast. Ik beet op mijn onderlip tot mijn tanden hem lieten bloeden, toen er nog een steek door mij lichaam ging, Vanaf mijn linker knie. Huilend, met grote piepende halen, lag ik op de grond met mijn armen om mijn knieën geslagen. De sneeuw doorweekte mijn kleren binnen een paar seconden en door het vele kronkelen schoof er ook wat sneeuw in mijn shirt. Waarom waren er nu geen mensen? Waarom kwam er niemand kijken door het vele geluid. Ik gilde het pas echt uit toen Harry mij optilde aan mijn haar en een koud, ijzeren lemmet van een mes tegen mijn keel drukte.
"Houd. Je. Bek" Hijgde Harry buiten zinnen.
_________________
Is het teveel Harry aan het worden?
