"Emma!" Mijn hoofd schoot gelijk opzij bij het Ierse accent van Niall, die rustig de kamer binnen kwam gewandeld. Maar schijn bedriegt. De haren van Niall zaten wild, zijn borst ging nog steeds snel op en neer ook al probeerde de jongen zichzelf te kalmeren en de rode blosjes op zijn wangen gaven aan dat hij zich hierheen gehaast had.
"Meneer, Emma en ik praten even en daarom verzoek ik u om weg te gaan." Ik wilde de dokter kussen, zo dankbaar was ik hem. De warme blik die zojuist in Niall zijn ogen had gestaan was veranderd in ijskoud. Hij wendde expres zijn ogen af van de dokter om ze in die van mij te boren en me doordringend aan te kijken.
"Ik ben Emma haar broer. Dat veranderd de zaak toch wel?" Hij wendde zijn ogen kort af baar iets achter mij, waar ik zo onopvallend mogelijk naar toedraaide. Harry die mij kil aankeek vanonder de schaduw van een boom in de grote tuin was niet te missen. Ik kon mijn mond nu opentrekken, het was mijn laatste kans.
"Emma, zusje, kan ik heel even alleen met je praten? Ik heb je al zo lang niet gezien." Niall bleef aandringen en zijn blik vertelde genoeg. Overleven zou ik niet als ik niet meewerkte. Ik wilde graag dood, maar niet de dood die Harry me zou geven als ik niet mee zou werken. Hij zou me doodmartelen en er expres dagen over doen.
"N-Niall! Ja, ik wil wel even praten" Mijn stem piepte zachtjes van angst en door het feit dat ik nog steeds niet mocht praten door de hechtingen. Gelijk werd de zweer in de kamer bedrukt door de waarneming van de dokter. Niall's lichaam spande op en hij kauwde ongeduldig op zijn wang, terwijl de dokter ons beide bekeek. Zijn bruine ogen straalden duidelijk af dat hij Niall niet helemaal vertrouwde, maar toch stond hij langzaam op en liep richting de deur.
"Ik kom over tien minuten nog wel even terug" Mompelde hij, waarna hij om de hoek verdween. Niall was slim en sprong niet gelijk op me af om me te vermoorden. Nee, hij wandelde rustig naar de deur en draaide die op slot, waarna hij naar de stoel bij het voeteneinde van het bed liep.
"We houden het simpel." Hij stopte even kort om te kijken of ik werkelijk luisterde en ik beantwoorde zijn vraag met een knik waarbij de eerste tranen alweer over mijn wangen liepen.
"Als je het waagt om één woord te zeggen over ons, zorgen we ervoor dat je het niet overleefd. Ook al krijgen we levenslang in de gevangenis als je je verspreekt, je gaat er aan. Nu ga je gewoon zeggen dat Harry je beste vriend is en ga je geduldig wachten tot je uit het ziekenhuis komt. Daarna gaat alles weer zoals normaal. Jij gaat weer naar school, wij gaan weer naar school en jij luistert naar Harry. En jullie gaan samen de Engelsopdracht maken die we al twee maanden geleden op hebben gekregen." Niall had geen enkele keer mijn blik los gelaten tijdens zijn woordenstroom en bleef me maar ijzig aankijken. Ik had geen vleugje van de lieve, lachende jongen toen hij hier kwam gezien. Ondertussen snikte ik zachtjes. Ik wist het gewoon niet meer. Ik wist niet of ik wel wilde leven. En als ik zo zou leven zou ik altijd de marionet van Harry zijn, hij had de touwtjes in handen. Een klap tegen mijn hoofd liet me opschrikken uit mijn gedachten en gelijk greep ik naar de pijnlijke plek. Niall liet zijn vuist los en keek me vuil aan.
"Snap je het?" Gauw knikte ik in de hoop dat hij weg zou gaan en dat deed hij ook. Zijn linker mondhoek was wat opgetrokken, maar het was niet zo eng als bij Harry. De deur ging weer open en Niall verdween uit de kamer met een 'tot snel' als afscheid. Gelijk draaide mijn hoofd naar waar Niall eerder op geblikt had en nog steeds stond zijn gelaat tegen de boom geleund. Toen onze ogen weer contact maakten liet hij zijn tanden even zien in een glimlach, waarna hij uit de schaduw van de reusachtige boom verdween en ik weer helemaal alleen was. Jij gaat weer naar school, wij gaan weer naar school en jij luistert naar Harry.Harry's marionet.
