Door de angst wilde ik de deur dichtgooien en mezelf verschuilen, maar de jongen die voor me stond hield me tegen. Zijn arm leunde tegen de deur aan, terwijl zijn andere hand mij wat opzij duwde, zodat hij naar binnen kon. De geur van mannenparfum en perzikshampoo drong mijn neus binnen toen hij langsliep, richting de woonkamer. Verbijsterd verplaatste ik me ook richting de woonkamer, waar de jongen op de bank lag. Hij had mijn mok in zijn handen en nam er een slokje van.
"Heerlijke soep" Zijn Ierse accent was bijna verdwenen. Ongemakkelijk bleef ik bij de deur staan, mijn reflexen op scherp. Ik snapte niet waarom hij hier was. In staat om te spreken was ik niet. Ik staarde levenloos voor me uit, tegen de deur aangeklemd, tot 2 blauwe ogen zich mengde met die van mij. Ik sneed mezelf bijna aan mijn scherpe ademhaling, terwijl mijn hart het bloed in een te hoge snelheid door mijn lichaam pompte. Het beeld van de lachende jongen met het blonde haar boven mij terwijl een paar trappen mijn lichaam raken, laat een traan uit mijn ooghoek ontsnappen. De ruwe duim van de jongens strijkt over mijn wang, waardoor de traan op zijn duim balanceert. Hij stopt zijn duim in zijn mond en slikt mijn traan door.
"Niet bang zijn" Hij kijkt me oprecht aan met zijn ogen, waarna hij nog een traan wegveegt.
"Ga weg Niall" De snik in mijn stem verraadde mijn angst. Hij keek me even koud aan, waarna hij zich nog een stap dichterbij zette. Hij was een kop groter dan ik, maar gelukkig niet zo groot als Harry.
"Hoe weet je waar ik woon?" Ik drukte mezelf bijna door de deur heen, maar ik kon niet verdwijnen. Zijn ogen flitsten even over mijn lichaam en hij leek zich te beseffen hoe ik me voelde. Toen zijn blik zich weer bij die van mij voegde, zag ik even het jongetje van vorig jaar. Helaas veranderde zijn blik weer in ijs, ondoordringbaar voor gevoelens.
"Harry" Was zijn simpele antwoord op mijn vraag. Diep van binnen schreeuwde er iets tegen mij dat ik weg moest rennen en mezelf moest verstoppen in de wc, maar mijn spieren waren verstijfd.
"Kun je nu alsjeblieft gaan" Meer dan een kille fluistering was het niet.
"Ik wou alleen even waarschuwen dat je niet naar school moet gaan morgen" Met die woorden stapte hij naar achter, duwde mij hardhandig aan de kant -waardoor ik mijn evenwicht tijdelijk verloor- en liep mijn huis weer uit. Ik had me op kunne vangen aan het tafeltje naast de deur, waar ik al mijn gewicht op vestigde. Was het een dreigement geweest? Of was het een waarschuwing? Ik gokte op een waarschuwing, dat had hij immers geformuleerd in zijn zin . Maar hoe is hij dan aan mijn adres gekomen? Ik kon me niet bedenken dat hij op Harry was afgestapt en mijn adres had gevraagd. Dat zou veel te riskant zijn. Als het om mij ging, was Harry gevaarlijk. Hij hield elk persoon weg van mij, zodat het leek alsof ik van hem was. Hoe was Niall dan aan mijn adres gekomen? Ze moesten hier geweest zijn, met zijn allen, anders kon het niet. Verslagen plofte ik op de bank, waar ik me eindelijk liet gaan. Het zachte kussen dempte het meeste van mijn gesmoorde snikken, maar niet genoeg. Het was hopeloos.
______________
Heey peepz!
LoveyouallX!
