Gelijk klemde mijn hand stevig om het mes en haalde ik in het wilde weg ergens naar uit. Mijn handeling werd al snel verhinderd door een stevige greep om mijn pols. Met een ruk werd het mes uit mijn handen getrokken, werd ik weer tegen de muur aangedrukt en lag het mes tegen mijn keel. Een zeer bekende pepermunt geur werd meegebracht met de adem die tegen mijn gezicht aanbotste. Ik voelde Harry wat dichterbij schuifelen zodat hij dichter tegen mij aanstond en zijn krullen streken over mijn wang.
"Denk je echt dat ik zo dom ben" Fluisterde Harry zacht in mijn oor en drukte het mes wat dieper in het vel van mijn keel. Ik kreeg mezelf er niet eens toe verkeerd over Harry te denken. Het enige waar ik me op kon concentreren was de scherpe kant van het mes dat behoorlijk begon te snijden.
"Het messenblok was verplaatst." Fluisterde hij zachtjes in mijn oor. Hij liet zijn lippen even over mijn oorschelp gaan en drukte ze neer onder mijn oor. Gelukkig verdwenen ze al snel, maar het liet mijn benen nog erger trillen toen de verdwenen lippen ruw op de mijne drukten. Uit schrikreactie haalde ik uit met mijn hand naar zijn wang, die deze keer niet werd tegengehouden. Het kletsende geluid galmde door de kamer en werd teruggekaatst door de muren, wat het nog erger liet klinken. Ik bleef versteend staan en net toen ik me besefte dat ik het beste kon lopen, drukte het mes diep in mijn keel.
"Dat. Deed. Je. Niet" Hij hijgde, een vaste tik als hij woedend was. Ik hield mijn adem in en zag zijn ogen glinsteren in het donker. Het mes drukte nog harder in mijn keel en ik voelde kleine druppels bloed in mijn BH glijden. Ik bleef met een lege blik voor me uit staren. Totaal in schok. Maar toch voelde het goed. Ik zou sterven, geen last meer hebben van Harry. Geen ouders die me te weinig aandacht gaven.
"Snij dan" Mijn stem schuurde en ik had het gevoel dat het mes tegen mijn stembanden aanlag. Doordat mijn ogen aan het donker begonnen te wennen kon ik vaag de contouren van zijn gezicht zien, die betrokken naar een kwade uitdrukking. Ik voelde aan de adem op mijn gezicht dat hij even zijn mond opendeed en weer dichtklapte. Net als mijn moeder had gedaan toen we samen in het winkelcentrum waren en we Harry's moeder tegen kwamen. We hadden haar al weken niet gezien, waar ik blij om was. Integendeel tot mijn moeder. Anne was haar beste vriendin. Mijn moeder liep glimlachend op Anne af en sleurde mij mee.
"Elle, ik kan geen vrienden meer zijn" Deelde Anne ons ijskoud mee, schudde haar hoofd en liep snel naar het volgende rek. Mijn moeder was eerst kwaad weggelopen maar eenmaal op haar kamer was ze gaan huilen. Ik weet nog goed dat ik kamillethee en zelfgebakken koekjes naar haar toebracht, maar het enige wat ze deed was het blad uit mijn handen slaan en verder huilen. Een stekende pijn schoot ineens door mijn keel heen en happend naar adem viel ik op de grond. Maar ik kreeg geen adem. Ik wilde schreeuwen, maar mijn stembanden deden het niet. Met een trillende hand voelde ik aan mijn nek, die warm en kleverig was. De geur van bloed drong mijn neus binnen en het werd bevestigd toen ik het via mijn keel omhoog voelde komen. Al snel doordrenkte het kleverige rode goedje, wat ik al veel te vaak gezien had van mezelf, mijn haren. Mijn blikveld begon waziger te worden en Harry was niet langer meer te zien. Adem kreeg ik niet meer en mijn hoofd begon levenloos opzij te zakken. Recht met mijn wang in een plas bloed. Het enige wat ik nog voelde, waren twee warme lippen op die van mij gevold door een zachte fluistering.
"Daag me niet uit."
________________
._. Ik ben een vreselijk mens hahaha.
Loveyouall <3
