Meerdere voetstappen galmden nu door het huis en voor even was ik blij dat mijn gehoor het sterkste zintuig was. Ik hoorde vaag een paar woorden van gesprekken en de stem van Harry, die hatelijke dingen naar de andere jongens schreeuwde.
"Als jullie iets vergeten op slot te doen en ze weg is, vermoord ik jullie" Was hetgeen wat me het meest liet lachen. Ik beet op mijn lip om de lach in te houden, wat toch uitliep tot een zacht gegniffel. Gelijk stopte een paar voetstappen en een zachte ademhaling van iemand vulde nu mijn oren. Degene moest in de keuken zijn. De iets harde klik aan het einde van de voetstappen liet me gelijk denken aan de verhoging onder Harry zijn bruine schoenen die hij had aangehad bij het bed. Weer bleven de voetstappen even stilstaan. Ik schrok van de schaduwen in het licht dat onder de kier van de deur doorscheen. Hij stond recht voor de deur. Mijn hand klemde zo hard om het houten lemmet van het mes dat het bijna pijn deed en ik moest mijn best doen om niet door mijn benen te zakken. Langzaam werd de klink naar beneden gedrukt en met een klap werd de deur opengezwaaid. Gillend van angst rende ik naar de andere kant van de kamer en hijgde zwaar. Ik kon angst echt niet handelen. Ik zag Harry grijnzend in de deuropening staan, zoals altijd nonchalant met één schouder tegen de deurpost. Nu hij hier in de schaduw stond en ik vaag de omtrekken van zijn blauwe oog zag, hield ik het niet meer. Ik drukte mezelf tegen de muur en hapte naar adem tussen mijn gesnik door. Het gekraak van de deur had ik bijna niet opgemerkt in mijn hysterische bui. Het was weer totaal verduisterd in de kamer, maar dit keer was ik niet alleen. Doordat ik nog steeds ongecontroleerd bleef snikken kon ik me niet concentreren op een tweede ademhaling of voetstappen in mijn richting. Het bleef een lange tijd doodstil in de kamer, beklemmend stil. Ik hield altijd van stilte en verstoppetje was mijn lievelingsspel. Vooral met mijn grote neef, die bevriend was met Harry. Ook al mocht Harry me niet, hij speelde wel altijd verstoppetje mee als mijn neef bij me was. Die keer dat mijn neef -die trouwens even oud was als Harry- moest tellen en Harry en ik moesten verstoppen is ook één van de herinneringen die ik altijd zou blijven herinneren. We moesten binnen verstoppen aangezien de regenbui meer op een hagelbui leek en de blubber niet op onze zondag kleren mocht komen. Ik wilde me verstoppen op het plekje dat ik laatst gevonden had; achter de kast in onzer logeerkamer. En zo rende ik daar met mijn korte beentjes snel naar toe toen mijn neef eenmaal begon met tellen. Net toen ik me in de ruimte van een halve meter bij één meter had gewurmd achter de eikenhouten kast, vulde een tweede lichaam de ruimte op. Het was er pikkedonker en Harry's toen al grote gestalte liet me beklemd voelen. Ik wou tegen hem zeuren dat hij weg moest gaan, toen hij zijn hand op mijn mond drukte en me iets dichter naar hem toe trok. Ik gok dat ik negen was en Harry elf. Hij trok me tegen zich aan en had zijn hand op mijn kont gelegd. Wist ik veel dat het toen verkeerd was.
"Zo worden we minder snel gevonden" Had hij gefluisterd en met mijn kleine hersentjes had ik het geloofd. En zo hadden we een half uur tegen elkaar aangestaan en had Harry bijna mijne hele lichaam betast. Mijn neef had ons gevonden en eerst vreemd aangekeken. Harry had hem even weggenomen en even later kwamen ze terug en liep mijn neef een beetje mank. En ook hierbij wist ik niet dat het erg was. Later kwam ik erachter dat Harry hem gewoon in elkaar geslagen had. De gedachtes aan mijn neef lieten me al bijna weer huilen. Hij had me wel eens beschermd en ook al eens over de blauwe plekken gevraagd en toen ik hem twee jaar geleden in tranen opbelde nadat Harry me in elkaar geslagen had, werd hij aangereden. Ik was drie weken niet naar school geweest en kon alleen maar huilen.
"Gotcha" Haalde een ruwe stem mij uit mijn treurige gedachtes.
____________
Oh Hoofdstuk dertig alweer.
Ik heb het gevoel dat we nog maar bij hoofdstuk twaalf zijn haha.
