De keer daarna werd ik wakker en keek ik recht in de ogen van een dokter. Zijn bruine ogen keken me even onderzoekend aan en begonnen te glimmen toen hij merkte dat ik wakker geworden was.
"Emma! Je bent er weer!" Zijn stem was laag en vriendelijk, als een echte dokter hoort te hebben. Ik voelde me een stuk sterker deze keer. Langzaam knikte ik, wat het buisje in mijn neus even pijnlijk liet doorschieten. Gelijk veranderden de ogen van de naar mijn gok veertig jarige dokter en duwde hij op een knopje van een afstandsbediening waardoor de bovenkant van het bed langzaam omhoog bewoog.
"Ik zou het buisje er even uithalen" Glimlachte de dokter, waarna hij de kamer uitliep. Gelukzalig zuchtend door het feit dat ik weer wakker was en dit keer alles kon verwerken, keek ik om me heen. Mijn bed stond vlak bij het raam van de één persoonskamer, die toch redelijk groot was. Een aanrechtje en een bank vulden de rest van de kamer en de kleine kast naast mijn bed. Voorzichtig opende ik het ding en zag een paar van mijn kledingstukken erin liggen. De tikkende hakken en sloffende voetstappen deden mij weer opkijken en ik zag de dokter weer en een brunette. Haar silhouet deed me vaag herinneren van de vorige keer dat ik wakker was.
"Meneer Styles heeft u kleren gebracht nadat u weerde... Opstond vanuit de dood" Haar stem bevestigde mijn conclusie. Ze grinnikte zacht om haar eigen grap, maar ik lacht niet meer. Evenals de dokter. Gelijk trok ze haar gezicht weer in de plooi en liep ze naar het aanrechtje om daar een la open te trekken en er een paar instrumenten uit te halen. De dokter en de brunette, ik wist nog steeds hu namen niet, haalden het buisje uit mijn neus en opgelucht glimlachte ik weer. Toen ik ze wilden bedanken kwam er slechts een piepend geluid uit mijn keel.
"Ach meisje. Je ouders hebben een operatie betaald om je stembanden zo goed mogelijk te repareren, want ze waren doorgesneden. Het zou nog een week duren voor je weer volledig zult kunnen praten." De dokter keek me even treurig aan tussen zijn wimpers door, waarna hij zich weer concentreerde op de slangetje in mijn hand.
"Nog steeds verbaas ik me erover meid. Je bent er zo goed vanaf gekomen! Je was een uur dood!" Mompelde de dokter; de verbaasdheid spatte van zijn stem af. Ik knipperde slechts met mijn ogen en keek naar buiten, waar het najaarsweer zich had gevormd in dikke wolken die op het punt stonden uit te breken en pakken sneeuw naar beneden zouden laten vallen. Dan moest ik inderdaad ruim een maand buitenwesten zijn geweest. En Harry was er na die maand nog. Ik had zoveel vragen. Na een lange tijd had de dokter eindelijk alles verwijderd en keek me lachend aan.
"Denk je dat het je gaat lukken om een douche te nemen?" Ik strekte mezelf even uit en knikte toen. Voordat de dokter zich om wilde draaien pakte ik zijn mouw en probeerde te gebaren dat ik een pen en papier nodig had. Gelukkig begreep de aardige man me en beval de zuster wat pen en papier te halen. Ze dribbelde weg en kwam met haar handen vol weer terug. Verwachtingsvol gaven ze het aan mij, waarna ik een paar vragen begon neer te krabbelen; Hoe was ik hier gekomen? Zijn mijn ouders hier geweest? Wat deed -Harry- Meneer Styles hier? Hoelang is hij geweest? Wat is er precies gebeurd? Hoelang ben ik buiten westen geweest? Onder aan het blaadje krabbelde ik dat ik eerst wel even ging douchen en hij me later uitleg kon geven. Ik ga het blaadje twijfelend aan de dokter die goedkeurend knikte.
"Ik zou vanavond met etenstijd even langskomen" Glimlachte hij, waarna hij opstond en samen met de brunette de kamer uit liep. Al snelde stak zijn hoofd nog even om de hoek met een vriendelijke lach.
"Als er iets misgaat kun je altijd op de rode knop drukken." Hij blikte even naar de rode knop achter mijn bed waarna hij zijn zin vervolgde.
"In de douche hangt er ook één" En hij verdween weer, waarna ik langzaam opstond en langzaam in de richting van de douche liep. Eenmaal in de douche, kijkend in de spiegel, schrok ik van het beeld.
_______________
Eindelijk een hoofdstukje met iets minder drama
LoveyouallXX
