Music------------>
Ruw haalde ik mijn handen over mijn ogen en stapte ook uit, weer op de koude vloer. Het tapijt en de verwarming in de auto hadden ze net weer opgewarmd, waardoor het gewoonweg pijn deed om op deze grond te stappen. Maar het boeide me niet; ik was te bezorgd om Harry. Ik, bezorgd om Harry. Ik schudde mijn hoofd om mezelf aan te geven dat ik geen tijd had om hierover na te denken en ik zo snel mogelijk naar Harry moest. De andere jongens zaten al om hem heen en waren druk aan de praat. Toen ik bij Harry aankwam, snapte ik waarom. De jongen zat onder het vuil en een zware alcoholwalm hing om hem heen. Pas toen viel mijn blik op zijn arm; totaal opengehaald en onder het bloed. Een luttele centimeter verderop lag een glasscherf vol bloed. Duizelig stapte ik achteruit en plantte mijn hand tegen de muur, zodat ik niet om zou vallen. Harry had zichzelf gesneden. Zo snel als ik kon rende ik naar de jongen toe en trok hem aan zijn kapotte arm overeind, wat me met gemak lukte doordat de alcohol hem in een hele andere wereld had gebracht.
"Emma! WAT DOE JE?" Schreeuwde Louis me piepend toe en hij maakte aanstalten om me weg te trekken. Gelijk duwde ik zijn arm van me af en begon Harry richting de auto te sleuren.
"Hij heeft zich gesneden met een scherf van een bierglas! OOIT GEDACHT AAN EEN ZIEKTE?!" Schreeuwde ik naar ze, toen ze mij woedend achterna kwamen redden. Bij Zayn leken de woorden als eerste door te dringen en kwam hij naar ons toesnellen om de andere kant van Harry te ondersteunen. De arme jongen, onder het vuil en bloed. Zijn lichaam gevuld met alcohol en aan zijn opnieuw vergrootte pupillen te zien, had hij ook drugs genomen. Eenmaal in de auto moest de krullenbol natuurlijk naast mij zitten, want het enige wat hij nog kon zeggen was mijn naam. Zijn ogen sloten en hevig ademen pakte hij mijn hand.
"Ik haat je" Fluisterde hij, waarna hij me van de achterbank pakte en in zijn armen sloot. Piepend vroeg ik hulp aan de jongens, aangezien Harry eventjes geen besef had van zijn kracht en mij bijna plette.
"Laat hem. Hij vertoont tenminste tekenen van leven" Snauwde Liam mij toe, veel te bezorg om zijn vriend. Hoe had ik het ook anders kunnen denken? Als Harry niet had gezegd dat ze mij in de gaten moesten houden, lag ik nu waarschijnlijk dood in een steegje, na een verkrachting. Toen Harry zijn hand op mijn borst legde, besefte ik pas hoe erg ik mijn leven haatte. Totaal in bezit van vijf jongens, die mij voor van alles en nog wat gebruikten. Ouders die doorgaans aan het werk waren en een aantal mislukte zelfmoord pogingen. Ik pakte Harry's kapotte pols om zijn hand van mijn borst te halen, wat een schreeuw en een klap opleverde. Harry keek wanhopig naar zijn pols, terwijl ik in tranen op zijn schoot zat. Zwarte vlekken dansten opnieuw over mijn netvlies. Met een schok kwam de auto tot stilstand, wat betekende dat we bij het ziekenhuis aan waren gekomen. De deuren vlogen open en de jongens stapte zo snel uit als ze konden. Liam trok de deur aan onze kant open en duwde mij van Harry zijn schoot af, haalde Harry uit de auto en keek mij doordringend aan.
"We kunnen niet riskeren dat jij iets zegt" Deelde hij me neutraal mee, voordat hij de autodeur dichtsloeg en een piepje bevestigde dat hij op slot zat.
_____________________
Hey peepz.
Ik moet nu naar het ziekenhuis.
XX
