"Wakker worden, kleine meid!" Schreeuwde een stem in mijn oor, wat mij met een gilletje op liet schrikken. Jammerend kromp ik weer in elkaar door mijn pijnlijke keel, maar veel tijd kreeg ik niet. Mijn hoofd werd gelijk weer omhoog getrokken en ze bruine ogen van Jake keken me onderzoekend aan. Harry's blik was zo anders. Op één of andere manier was ik banger voor de blik van Jake. Hij was zo kalm, er viel niks te lezen in zijn ogen. Harry's groene ogen werden donker als hij boos was, kregen die speciale schittering als hij vrolijk was. Harry was voorspelbaarder. Ik wist niet wat Jake ging doen. Of dat hij boos was. Ik probeerde zo zorgvuldig mogelijk door mijn neus te ademen zodat ik hem niet in zijn gezicht zou hoesten in weer een hoestbui.
"Ik denk dat je toch niet zo belangrijk was voor hem, kleine meid. Na drie dagen heeft hij nog niks gedaan. Hij is niet eens het huis uitgegaan nadat je zoek was." Zijn stem was zacht, tegen de fluistering aan. Al klonk het in de lege en koude ruimte alsof hij schreeuwde. Ik probeerde opnieuw de brok in mijn keel weg te slikken, maar er zat geen speeksel meer in mijn mond. Mijn tong zocht mijn mond af, maar hij was droog.
"Heeft onze kleine meid dorst?" Gelijk knikte ik op de vraag van Jake en smekend keek ik hem aan. Een mens kon geen drie dagen zonder water. Ik had het nodig! Hij verdween weer uit de kamer, via de trap en kwam een paar minuten later terug met iets in zijn hand. Hij hurkte voor me neer en keek me in mijn ogen aan. We waren bijna op gelijke hoogte, hij was zo groot. Ik ademde scherp in toen een lichtblauw flesje met water erin voor mijn ogen verscheen en gelijk wilde ik het aanpakken, wat de touwen in mijn polsen liet snijden. Ze zaten zo strak dat ik mijn handen al niet meer voelde, maar ik wist zeker dat mijn polsen nu opengehaald waren. Hij liet het water wat klotsen in het flesje voor hij het dopje opendraaide en hij de rand tegen mijn lippen zette. Hij liet het water tergend langzaam naar mijn lippen glijden. Een druppel gleed tussen mijn lippen door en gelijk trok hij het flesje weg. Jammerend keek ik hem aan, wat zijn mondhoek op liet krullen.
"Luister kleine meid. Ik maak zo de touwen los en dan loop je braaf met me mee naar boven. Eenmaal daar ga je op de schoot van de man met de blonde haren zitten en druk je een kus op zijn wang. Pas dan krijg jij je water." Ik knikte gelijk, te erg snakkend naar water. Mijn ademhaling was kort en ik kon mijn ogen niet afhalen van het flesje dat op de grond stond, terwijl Jake de touwen losmaakte. Een stekende pijn ging door mijn handen heen toen de touwen van mijn polsen waren en ze werden knalrood door de overvloed bloed die erin stroomde. Er drupten een paar druppels bloed uit de krassen van de touwen om mijn polsen, maar het boeide me even niet. Sinds hij dat water had laten zien kon ik aan niks anders meer denken. Binnen enkele seconden waren ook mijn voeten los en Jake draaide zich al om, om weg te lopen. Met het waterflesje in zijn hand. Ik drukte mezelf hardhandig uit de stoel, standvast om het water te krijgen, alleen kon mijn lichaam het niet houden. Ik had te weinig gedronken en gegeten en ik was te vlug op gaan staan. Met een klap belandde mijn knieën, rug, gevolgd door mijn hoofd op de grond. De helse pijn schoot door mijn lichaam en tranen sprongen in mijn ogen.
"Sta op!" Schreeuwde een stem vlak bij mijn hoofd, wat gevolgd werd door een harde klap op mijn wang. Mijn spieren probeerden met alle kracht mezelf op te duwen, maar kreunend zakte ik weer in een. Het lukte niet. Er werd een harde trap gegeven in mijn maag, wat weer een hoestbui veroorzaakte met af en toe een hoge piep ertussen. Ik was net de ene hel uit en ik zat nu al weer in de andere.
