Verveeld hing ik tegen de leuning van de bank en zapte voor de zoveelste keer alle zenders lang. Het half opgegeten koekje op tafel lag me aan te staren, maar mijn keel deed nog te veel pijn om hem naar binnen te krijgen. Gelukkig waren de hechtingen er al een week uit en stond er slechts een paarse streep in mijn keel als litteken. Je zag er niet veel van doordat het net in de geul tussen mijn kin en nek zat. Het was vandaag zondag en vanaf morgen zou ik weer naar school moeten. Ruim anderhalve maand was ik afwezig geweest en er was veel in te halen. Mijn hoop ging uit naar Harry die me met rust zou laten zodat ik alleen mijn eigen werk had, maar waarschijnlijk zou dat niet het geval zijn. Een diepe zucht verliet mijn mond en ik zakte wat onderuit om mijn ogen te sluiten. Voor een lange tijd bleef het even zwart en flitsten er geen beelden over mijn netvlies. Ook de stilte om me heen voelde prettig en langzaam begon ik me helemaal te ontspannen en weg te zakken in een diepe slaap. Mijn droom ging een keer niet over Harry, maar over Sylvie waarmee ik ging shoppen. Een echte meidendroom. Mijn humeur de volgende ochtend was dan ook veel beter dan het zou moeten in mijn situatie; spierpijn en nog wat lichte kneuzingen en weer naar school moetend. Toch hield het mij niet tegen om vrolijk mijn kom met yoghurt en muesli klaar te maken en naar binnen te gieten, wat heerlijk verzachtend aanvoelde voor mijn keel.
Eenmaal op school was de bel blijkbaar al gegaan en waren de gangen verlaten. Mijn zachte voetstappen galmden door de gang terwijl ik langzaam richting mijn kluisje loop. Drie meter voor mijn kluisje blijf ik staan en laat mijn ogen de gang door glijden. Er is geen enkel teken van leven, dus ook geen Harry. Binnen vijf pasjes stond ik bij het kluisje en had mijn hand al op het slot liggen; nog steeds geen geluid in de gang. Het was zelfs zo stil dat de klik van het slot door de gang galmde. Het was ongewoon dat het zo stil was en angstig pakte ik mijn boeken, die de afgelopen weken zeer stoffig waren geworden en sloeg mijn kluisje dicht. Ik draaide me om, om richting wiskunde te lopen en wierp nog een korte blik naar achter; nog steeds geen enkele ziel in de gang behalve ik. Het verbaasde me dat het de hele weg stil was gebleven en ik rustig het lokaal van meneer Sanders in kon stappen, die waarschijnlijk gehoord had van mijn situatie en het niet erg vond dat ik een aantal minuten te laat was. Hij glimlachte me kort toe en wierp een blik op het lege tafeltje bij het raam. Ik was blij dat de jongens niet bij me zaten met wiskunde, maar de volgende les was Engels. Ik zou het project wat we al weken moeten maken, moeten maken met Harry. Ik zou een les moeten spenderen met Harry. Ik zou Harry weer onder ogen moeten komen.
"Emma, snap je het allemaal?" Ik trok mijn gezicht in de plooi en knikte maar wat, terwijl ik in werkelijkheid geen idee had waar we het over hadden. Meneer Sanders leek het te merken maar liet het deze keer erbij zitten. De rest van de wiskundeles negeerde ik de dringende stem van Sanders die de stelling van Pythagoras uitlegde en geïrriteerd was doordat het verwende meisje uit onze klas het niet snapte. Niet dat ik er problemen mee had, voor mij klonk het alsof Sanders Chinees sprak.
De bel ging en met volle tegenzin slenterde ik achter de stroom van klasgenoten aan naar ons volgende leslokaal. De huiveringen schoten gelijk al over mijn rug, wat onnodig was geweest. Want toen ik zoals gewoonlijk als laatste naar binnen stapte, was de plek naast mij leeg.
________________________
Juist.
ik ben ziek en heb overgegeven midden in de stad :c
Loveyouall <3
