Ik had geen besef van de tijd dat ik al in het water lag. Het enige wat me aangaf dat het al een poos was, was de temperatuur die een paar graden omlaag was gegleden. Het rode water stroomde steeds weer over de pijnlijke huid op mijn buik als ik ademde. Het enige geluid in de badkamer waren de druppels die af en toe uit de kraan drupten en in het water kletsten, waar ze gevuld werden met mijn bloed. Mijn lichaam brandde bij elke beweging en het leverde dus ook een pijnlijke kreun op toen ik me wat omhoog probeerde te duwen. Doordat ik ineen kromp zakte mijn hoofd onder water en geschrokken hield ik mijn adem in. Ik kreeg het niet voor elkaar op mezelf omhoog te drukken toen er alweer een gil uit mijn mond schoot. Het water schoot in mijn keel en proestend probeerde ik boven te komen. De stekende en brandende pijn deerde me even niet, het enige wat nu telde was het water uit mijn longen krijgen. Ik zette mezelf hard af van de rand waar mijn voeten lagen en schoot even boven water om naar wat adem te happen. De brandende pijn op de huid van mijn ribbenkast was bijna ondragelijk en mijn adem begon echt op te raken. Zwarte plekken dansten alweer voor mijn ogen in de gekste vormen. Toen ik bijna wegzakte voelde ik twee armen om mijn middel die me uit het lauwe, rode water trokken en op de koude vloer legden. Een harde klap kwam op mijn borst en pijnlijk hapte ik naar adem. De vochtige lucht schuurde langs mijn longen, maar was niet genoeg om mijn ogen open te doen. Mijn longen hadden zuurstof nodig. Nog een klap belandde om mijn borstkast, maar het liet me dit keer niet naar adem happen. Mijn lichaam legde zich neer bij het feit dat er water in mijn longen zat en het er ook in zou blijven. Nog een klap belandde op mijn borst en langzamerhand begon het te steken. Een zacht gevloek, afkomstig vanuit de verte drong mijn gehoorgang binnen. Ik schrok van twee warme lippen op de mijn die mij dwongen mijn mond te openen. De opluchting schoot door mijn lichaam toen er eindelijk wat adem in mij geblazen werd. Veel te snel verliet mijn beademing me en weer werd er op mijn borst geslagen. Een schurend gevoel schoot door mijn keel en een laag water stroomde uit mijn mond. Proestend en happen naar lucht opende ik mijn ogen en keek recht in de groene van Harry. Was hij de gene die mijn gered had? Ik kneep mijn ogen dicht om Harry's gelaat te laten verdwijnen, maar eenmaal weer open zat hij nog steeds gehurkt voor me. Zijn groene ogen keken me onderzoekend aan en probeerden niet te blijven hangen bij bepaalde delen.
"Je zit onder het bloed." Deelde hij schuchter mee. Ik wierp gelijk mijn blik naar onder, blij dat ik niet meer naar hem hoefde te kijken. Mijn lichaam bloedde inderdaad weer. Een paar schrammen waren opengescheurd en er kleefden nog resten van het bloed-water op me. Een klein klikgeluid liet me door mijn wimpers gluren, waardoor er een verbaasd gevoel door me heen schoot. Harry had zojuist zijn hand in het bebloede water gestoken en de stop eruit getrokken. Het bad liep vlot leeg, terwijl Harry maar naar mij bleef staren en ik me zo goed mogelijk probeerde te bedekken met mijn armen. Na een paar ongemakkelijke seconden rommelde het bad wat als teken dat het leeg was gelopen en stond Harry op, zijn knieën knakkend. Het deed me denken aan de rib van mij die knakte door zijn kracht en weer huiverde ik. Waarom kon Harry niet gewoon even uit mijn buurt blijven? Even schoot het door mijn hoofd om te vragen waarom hij me zo haatte en waarom hij me niet met rust kon laten, maar het vooruitzicht was niet erg prettig. Ik schrok op uit mijn gedachten van de kraan die opnieuw opengedraaid werd en het kletterende water in het lege bad. Harry draaide zich snel om en beende naar een klein kastje waar een grote witte fles uitgehaald werd. Ee scheut paarse vloeistof droop uit de fles op de bodem van het grote bad en vermengde zich met het water, om zich daar te vormen tot bubbels. Harry keek geconcentreerd rond en lette voor een simpele minuut niet op, wat genoeg tijd voor mij was geweest om rond te kijken, een stuk stof te vinden wat een T-shirt bleek en het aan te trekken. Toen Harry zich omdraaide had hij twee witte handdoeken in zijn hand en keek mij met gefronste wenkbrauwen aan.
"Je kunt het shirt van Louis wel uittrekken" Snoof hij, Louis zijn naam uitsprekend alsof het een ziekte was. Ik schudde bang mijn hoofd. Ik had net een klein beetje veiligheid gevonden en nu wilde Harry het me alweer afpakken. Een paar flitsen van een hijgende Harry boven me en de stekende pijn lieten me angstig naar adem happen.
"Stel je niet aan. We gaan in bad" Waren de angstaanjagende woorden van Harry.
________________
Haha, ik weet dat het heel, heel, heel erg is.
