Η Αδελφότητα Της Μαγείας

ο βρικόλακας της καταρας

Η αναστεζια αποφάσησε οτι ηταν καλύτερα να μην βγει απο εκείνο το δωμάτιο δεν το έκανε για να ακολουθήσει κάποιον κανόνα απλα δεν ήξερε που έπρεπε να παει,η φύση την καλούσε κι όμως για εκείνη ήταν ποιο σημαντικό να βοηθήσει της αδερφές της κρατώντας το ξόρκι που της ελευθέρωσε, ένας ξαφνικός κρότος την έκανε να αναπηδήσει απο την θέση της τρομαγμένη,
<< ποιος είναι εκεί?..>>
Η προσοχή της είχε τραβηχτεί απτό σημείο της βιβλιοθήκης οπου ένα βιβλιο έπεσε κάτω!!..
Περπάτησε αργά και σταθερά Όστε να το βάλει πίσω στην θέση του όταν πρόσεξε την περιγραφή του βιβλίου...
( βρυκόλακες!!!)...
Το βιβλιο έπεσε μουδιασμενα απτά χέρια της καθώς το σημάδι στο χερι της πονουσε απειλητικά, κατι δεν πήγαινε καθόλου καλα όλο της το σωμα είχε σημάνει συναγερμό, εναν συναγερμό που της έλεγε οτι δεν ηταν καθόλου μονη !!!.,
<< ποιος είσαι? Εμφανισου ξέρω πως δεν είμαι μονη.,
Ένας παράξενος αέρας την έλουσε, το περίεργο ηταν οτι κανένα παράθυρο δεν ήταν ανοιχτό, γύρισε ξαφνιασμένη προσπαθώντας να καταλάβει με τι είχε να κανει μα ήταν αδύνατον δεν μπορούσε να δει τίποτα..
<<ΝΤΕΜΠΟΡΑ ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ?.ΕΙΖΙΑ?...
ενα παγωμένο αεράκι την τύλιξε ολόκληρη.,

Πήγε τρομοκρατημένη μπροστά απο το ψιλό παράθυρο όταν αν της να φαίνεται η αντανάκλαση της φαινόταν αυτή ένως άντρα ενώς μελαχρινου άντρα τα ματια του ηταν κόκκινα ενώ στο χερι του υπήρχε το ίδιο σημάδι με το δικό της, είχε ενα σκοτεινό βλέμμα που μαρτυρούσε ποιος ακριβως ηταν.
<< γιατί μου έδωσες μια τέτοια κατάρα? Τι μπορεί να σου έκανε ενα μικρο παιδι?..
Εκείνος έριξε το κεφάλι του στα πλαγιά..
<< είσαι στο μυαλό μου έτσι δεν μπορείς να μιλησεις?..
Όταν σήκωσε το βλέμμα του θαρρείς και ζωντάνεψε μπροστά της πέρνοντας σάρκα και οστά, άπλωσε το χερι ανοίγοντας την παλάμη του περιμένοντας να ακουμπήσει και εκείνη την δική της στην δική του,,η αναστεζια ηταν πολυ μικρή για να φτάσει το χερι του,τοτε εκείνος σαν να διάβασε την σκέψη της γονάτισε ,τον κοίταξε βαθιά στα ματια και δεν ένιωσε καθόλου φόβο δεν ένιωσε απειλή, άπλωσε το χερι της στο δικο του όταν εκείνος αρχισε σιγά σιγά να σηκώνεται ,εκείνη ήξερε πως δεν είχε όσο υψος είχε εκείνος μα κάτι μέσα της της φωναξε σήκω μαζι μου,ακολούθησε την Φωνη και σηκώθηκε όταν το ύψος της έγινε σαν το δικο του και τα χέρια τους ενώθηκαν ίσα το ενα με το Άλο ,,η ματιές τους συναντήθηκαν..
<< γιατί δεν προσπαθείς να μου κανεις κακο?..
Ευθείς χάθηκε απο μπροστά της ,εκείνη έμεινε κοκαλομενη στην θέση της όταν συνειδητοποίησε οτι ηταν παλι στο αρχικό της παιδικό υψος,,
Ένα απαλό άγγιγμα στην πλατη της την έκανε να γυρίσει, τον είδε γονατισμενο αυτή την φορά με σκουρόχρωμα καστανά μάτια εγκαταλείποντας το κόκκινο του διαβόλου,δεν ήξερε τι έπρεπε να τον ρωτήσει ηταν στο μυαλό της της προκαλούσε παραισθήσεις μα αυτό δεν ηταν το χειρότερο, την έκανε να νιώθει ωραία μαζι του κι αυτό τρόμαζε το παιδικό της μυαλό, σήκωσε απαλά το χερι της και ακούμπησε το αξυριστο προσωπο του τον είδε να κλείνει τα ματια του κοματιαζοντας την μικρή της καρδιά γιατί της το έκανε αυτό;
<< γιατί προσπαθεις να με κανεις να σε συμπαθησω ;είμαι ενα παιδι και εσύ ένας άντρας και κυριότερα κάποιος που εξαιτίας του μόλις καταφέρω να μεγαλώσω θα πεθάνω..,
Ενα απαλό χαμογελο χαράχτηκε στα χείλη του.
<< πως εννοεις εσύ τον θάνατο;..
Η χροιά του την έκανε να κανει ενα βήμα πίσω ,καθώς το βασιλικό του ανάστημα έδειχνε να είναι γεμάτο απο περηφάνια
<< θέλω να βγεις απτο μυαλό μου τώρα!!!!!
<< τι και αν δεν το κάνω;;;
<< θα σε βγάλω εγώ ...
<< μου αρέσουν η προκλήσεις..
Η αναστεζια αποφάσισε πως ηταν καλύτερα να αναμετρηθεί μαζι του δεν τον φοβόταν, ακούμπησε την παλάμη της στο κεφάλι της πέρνοντας όση ενέργεια είχε γύρο της εξαιτίας του ,τα ματια της ασπρισαν καθώς ένιωθε την καρδιά της μέσα της να παγώνει όλο της το κορμί παραδώθηκε στην δυναμη της..
<< ΟΧΙΙΙ ΣΤΑΜΑΤΑ ΜΙΚΡΗ!!!!!
Δεν τον άκουγε θα τον εξόντωνε έπρεπε να το κανει έτσι θα βοηθούσε τον πατερα της σκοτώνοντας το τέρας της Κατάρας
<< ΑΝ ΜΕ ΣΚΟΤΏΣΕΙΣ ΔΕΝ ΠΡΌΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΛΥΘΕΙ Η ΚΑΤΑΡΑ ΣΟΥ..
η αναστεζια επιτάχυνε την δυναμη της κανοντας τον να πεσει στα γόνατα ευθείς έπεσε και εκείνη μαζι του
<< αναστεζια σταματα το!!!δεν σκοτώνει εμένα αυτό.,
Ηταν ή τελευταία φράση που άκουσε απο εκείνον όλα είχαν σκοτεινιάσει είχε πεσει λυποθυμη απο την μεγάλη ενέργεια που τράβηξε μέσα της δεν το είχε ξανά κάνει αυτό ήταν η πρωτη φορά, άνοιξε σιγά σιγά τα μάτια της όλα γύρο της ηταν μαύρα ήταν ξαπλωμένη στο απαλό της κρεβάτι μα πως πήγε ος εκεί?.. Μπορεί άραγε να την είχε μεταφέρει εκείνος; όχι δεν μπορούσε να το είχε κανει ηταν μονάχα μέσα στο μυαλό της. Μέσα από την σιγαλια του σκοταδιού προσπάθησε να αντικρίσει κατι μα ήταν αδύνατον άπλωσε το χερι της ανάβοντας το κερί δίπλα της ,γύρισε κουρασμένα να κοιτάξει τι δωμάτιο όταν εκείνος ο βρυκόλακας στεκόταν δίπλα απτο ξυλο του κρεβατιού της ,τρομαγμένη έκλεισε σφικτά τα ματια της
<< φύγε σε παρακαλώ φύγε!!!
Όταν τα άνοιξε κανεις δεν ηταν εκεί ,,ανακουφισμενη είδε την Ντέμπορα με την ειζια να μπαίνουν στο δωμάτιο έτρεξε και της αγκάλιασε βάζοντας δυνατά κλάματα ευτυχώς η αδερφές της την αγκάλιασαν χωρίς να ρωτήσουν τι έγεινε δεν θα μπορούσε να τους εξηγήσει ηταν ενα σκοτάδι μέσα της που την έπνιγε
<< γιατί αργησατε τόσο? Ε,.
Η Ντέμπορα δεν έδειξε πρόθυμη να εξηγήσει φαινόταν εξω απο τα νερά της έτσι η ειζια αποφάσησε να μιλήσει.
<< γυριζαμε ξέχωρα απο εδώ και απο εκεί τελικά δεν είναι και τόσο ωραία εκεί εξω..
Η αναστεζια πρόσεξε το πληγωμένο χερι της αδερφής της
<<ειζια τι ακριβως συνέβη; θέλω να μάθω τώρα αμέσως..
<< τίποτα εντάξει μην δίνεις σημασία ήμουν αδέξια.
<< και εσύ Ντέμπορα;τι έγινε φαίνεσαι θλιμμένη.
Η Ντέμπορα έσφιξε νευρικά τα χέρια της δεν ήθελε να το συζητήσει
<< είμαι καλα απλα εκεί εξω είναι όλα τόσο μεγάλα για εμάς ο κόσμος είναι τόσο σκληρός καλύτερα ν μείνουμε μέσα..
<< τι εννοεις; κάτι συνέβη εκεί ετσι;..
<< μας φοβουντε γιατί είμαστε καταραμενες .
Η ειζια πήρε ενα ξαφνιασμενο ύφος
<< δεν είναι όλοι έτσι γνώρισα ενα παιδι που δεν με φοβήθηκε με έσωσε.
Η αναστεζια αγκάλιασε σφιχτά την ειζια
<<, δεν πρέπει να τον ξαναδεις αδερφη μου για το καλό σας αν η παιδικη σου καρδιά του παραδωθεί θθα τον δεις να πεθαίνει..
Καυτά δάκρυα έλουσαν τα ματια της ειζια
<< δεν θα τον ξαναα δω ποτε!!.

Το να είσαι μάγισσα δεν ήταν καθόλου εύκολο είχαν μάθει να συμβιβάζονται πανω σε μια κατάρα, η αναστεζια μετρούσε τα λεπτα οπου θα πέθαινε, η ειζια έκλεισε την καρδιά της με αλυσίδες και η Ντέμπορα δεν ξέχασε ποτε εκείνο το αγόρι,
Ο καιρός πέρασε όπως ο τυφώνας σε μια θύελλα και η τρεις αδερφές είχαν γίνει 19 ετων έτοιμες να πάρουν την ευθύνη για την ζωή τους, ο βασιλιάς είχε κανει τα παντα μα η μάγισσες εξακολουθούσαν να ζουν όπως και τα θηρία της κατάρας..
Ηταν μεγάλη ήτα για εκείνον να μην μπορεσει να της βρει αλλά όπως του είπαν και η τρεις του κόρες πλεον είχε μεγαλώσει και χρειαζόταν ξεκουρασει τώρα η ευθύνη ηταν μονο δική τους..

Η τρεις αδερφές αποφάσισαν πως καλύτερα για όλες θα ηταν αν χωρίζονταν,, η κάθε μια ξεχωριστά έπρεπε να παλέψει για να ζήσει και αυτή δεν μια εύκολη μάχη
Η Ντέμπορα αγκάλιασε σφιχτά της δυο αδερφές της
<< αδερφές μου εύχομαι να σας ξανα δω πίσω στο παλάτι δίχως αυτά τα σημάδια πανω μας,
Η ειζια της Επιασε το χερι
<< Ντέμπορα; υποσχεσου να γυρίσεις
<< το υπόσχομαι!!
Σήκωσε το σακίδιο της και απομακρύνθηκε βαθιά μέσα στο δάσος, η αναστεζια αγκάλιασε σφιχτά της ειζια
<< αντίο αδερφη μου θα τα ξανά πούμε..
<< θα γυρίσεις έτσι;;;..
Το προσωπο της αναστεζια σκυθρωπιασε
<< θα γυρίσω..
Έτσι η κάθε μια πήρε διαφορετικό δρόμο για την σωτηρία της
Και το ταξιδι άρχιζε