Τα χέρια της κράτησαν σφιχτά τα δικά του,είχε γίνει ενα με τον παλμό της νεκρής του καρδιάς ο ήχος απο την φωνη του ακόμα αντηχούσε στα αυτιά της ,έπρεπε να σωσει μονάχα εναν έπρεπε να διαλέξει αναμεσα σε ενα κομματι απτά δυο ,ο Μαξιμίλιαν ηταν αυτός που της είχε δώσει τα παντα είχε καταστραφεί εξαιτίας της είχε δώσει την καρδιά του κάτω απο το στιλέτο της,και ο Σάββας .....,τι της είχε δώσει; μια κατάρα και ενα επαναλαμβανόμενο γιατί .ο ένας της έδωσε τα παντα και άλλος ενα μεγαλο τίποτα αυτό δεν έδειξε να την πειράζει έμαθε ποτε απο την ζωή της να μην ζητάει πολλά είχε μαθει να ζει με το ενδεχόμενο ενώς ξαφνικού θανάτου είχε μάθει πως η ζωή ποτε της δεν την αγάπησε, και τώρα την έβαζε να διαλέξει, χιλιαδες αναμνήσεις έπαιζαν! Μπροστά στα μάτια της χιλιαδες εικόνες που είχε ζησει, εκείνη την ημέρα που είχε καρφώσει το στιλέτο στην καρδιά του Μαξ,, για να τον πλησιάσει έπαιξε το χαρτί του έρωτα ποτε δεν πίστεψε οτι θα την πλησίαζε ποτε δεν πίστεψε οτι θα έβλεπε εκείνο το πονεμενο ύφος, εκείνη την μέρα εκείνη σκότωσε τον φύλακα άγγελο της,εκείνος επέλεξε εκείνην τώρα ηταν καιρός να κάνει και εκείνη το ίδιο,είχε μια ευκαιρία να σωσει ενα κομμάτι της καρδιάς του έφτανε μονάχα να τον βγάλει απο αυτό το σώμα, ο Σάββας άνοιξε απαλά τα ματια κοιτάζοντας την έντονα. Ξαφνικά δάκρυα έκαναν τα μάτια του να αστραψουν ....
<< διαλεξες εμένα; πως; δεν σου έχω δωσει ποτε μου τίποτα είναι δυνατόν κάποιος να διαλέξει ενα τέρας;..
Η ανάσα της κόπηκε τον κοίταζε στα ματια και δεν ήξερε τι μπορούσε να πει,κοίταζε τα ματια του άντρα που ερωτεύτηκε και αυτά τα μάτια τα είχαν και η δυο.
<< Σάββα εγώ..,
Τον είδε να σηκώνεται με αργές κινήσεις αρπάζοντας γρήγορα έναν άντρα που βρήκε μπροστά του.
<< ποτε δεν θα με διαλεγες έτσι; όντως δεν σου έδωσα ποτε τίποτα,,, θα βάλω τον Μαξ σου σε αυτό το σωμα και μετα θα καώ...
Έπεσε κάτω δίχως να μπορεί να τον κοιτάξει τοτε μια διαφορετική ανάμνηση ήρθε στα ξαφνικά στο μυαλό της.μια αναθεματισμενη εικόνα που νόμιζε πως είχε ξεχάσει, σε μια μεριά του παιδικού της μυαλού είχε βρεθεί να είναι μονη είχε πιάσει τον εαυτό της να μην φοβάται ποια και αυτές η φωνές απο το αίμα μέσα της δεν έπαυαν να ουρλιάζουν, εκείνη την μέρα την έκρυψε απο όλους ακόμα και απο εκείνην, είχε βρει τροπο διαφυγής είχε περάσει αόρατη τα τοιχοι και είχε φτασει σε ενα δάσος που πρωτη φορά είχε δει στα ματια της τοτε μια ξαφνική φωνη την υπνωτισε,"" μικρή πριγκίπισσα; μικρε μου θαννατε, ειχε φοβηθεί είχε παγώσει ακόμα και η δυνάμεις της είχαν δείξει αδυναμία, μπροστά της είχε εμφανιστεί ένας άντρας με μάσκα, είχε γονατίσει μπροστά της κοιτώντας την για αρκετή ώρα είχε πιάσει με δύναμη το χερι της φέρνοντας το κοντά στην μύτη του,
<< όταν έρθει η ωρα να ξες πως πίσω απο κάθε μάσκα κρύβεται η αληθινή ψυχή του κάθε τέρατος, μάθε να αφαιρεις την μάσκα ..
<< ποιος είσαι;...
<< μια μάσκα αυτό είμαι εσύ όμως είσαι το φεγγάρι γίνε ενα με αυτό και σώσε την ψυχή σου αφαίρεσε την μάσκα Αναστεζια το τέλος δεν απέχει απο αιώνες..
