Μετα απο πολυ βάδισμα στο πουθενά κατάφερε να φτάσει σε μια κανονική πόλη οπου όλοι μπορούσαν να την ακούσουν και να της μιλήσουν, έκλεισε δωμάτιο σε ενα πανδοχείο και κάθησε δίπλα απο το ομορφο και ζεστό τζάκι Όστε να απόλαυσή το ρούμι της ενώ χιλιάδες σκέψεις κουραζαν το κεφάλι της* ποιος μπορει να ήταν αυτός ο άντρας και τι ήθελε απο εκείνην* τοσα ερωτήματα που την βασάνιζαν ..
<< ποιος είσαι;;; τι ζητάς απο εμένα....
Ευθείς το ποτήρι από δίπλα της έπεσε στο πάτωμα σπάζοντας σε χίλια κομάτια, ξαφνιασμένη σηκώθηκε όρθια κοιτάζοντας ολους γυρο της με ενα τρομαγμένο βλέμμα, * πως κατάφερε να πέσει κάτω;δεν το είχε ακουμπήσει*..πλήρωσε το μισοτελειωμένο ποτό της και ανεβηκε της σκάλες Όστε να καταφέρει να κοιμηθεί, ηταν τόσο κουρασμένη που έβλεπε διάφορα.. Έβγαλε το μαυρο σακάκι απο πανω της μένοντας μονο με το φόρεμα της .υστερα ξάπλωσε και σκεπάστηκε με μια ψιλή κουβέρτα που ίσα ίσα ζέστανε το κορμί της,......
Πέρασε μια ωρα υστερα δυο τρεις και ο ύπνος δεν έλεγε να την πάρει δεν έλεγε να την αφήσει να ονειρευτεί ..
<< πως ηξερες το όνομα μου πως...
Η ομιλία της έγεινε ενα με την σιωπή του δωματίου..
<< θα ξαναδω τα ματια σου;;;..
Έφερε στο νου της τα σκούρα του ματια και ένιωθε ενα δυνατό φτερουγισμα στο στομάχι της μια δυνατή ζάλη..
Έκλεισε σφιχτά τα ματια της και πίεσε τον εαυτό της να αφεθεί και να κοιμηθεί, είχε τόσες νύχτες να κοιμηθεί ένιωθε χαμένη μια εβδομαδα έμενε ξύπνια δίχως να θέλει στιγμη να κοιμηθεί δίχως να ζητάει ενα σπίτι και μια ξεκούραση ένιωθε τρελαμενη ένιωθε ένας άλλος εαυτός κάτι μέσα της άλλαζε και δεν μπορούσε να το σταματήσει..
Μετα απο μερικά λεπτα σκέψεις κατάφερε να απλωθεί μια ηρεμία μέσα της κατάφερε επιτέλους να κοιμηθεί... Όσπου ενα χερι χαιδεψε απαλά το μάγουλο της και παραμέρισε τα μαλλια απο το προσωπο της , ο άντρας έσκυψε Όστε να κοιτάξει καλύτερα τον απαλό της βλέμμα κανοντας τον να χαμογελάσει αγνά...
<< η ειζια είναι ευτυχισμένη με τον κυνηγό το παιδί τους έκανε τα πρώτα του βήματα και η Ντέμπορα κατευθύνεται δυτικά, είναι όλοι καλα μην ανησυχείς τους προσέχω...
Η αναστεζια άνοιξε τα μάτια της με κομμένη ανάσα δεν μπορούσε να κουνηθεί ήταν οποίο έντονος εφιάλτης που είχε δει ποτε της ,είχε τοσο καιρό να δει στον ύπνο της την μητέρα της και τώρα που την είδε έβλεπε κάποιον να την σκοτώνει συνέχεια δίχως οίκτο ...
Γύρισε ξαφνιασμένη και κοίταξε το δωμάτιο γύρο της νιώθοντας ενα ξαφνικό κρύο στο δέρμα της, σηκώθηκε και κοίταξε τριγύρω μα μάλλον ηταν ιδέα της εξαιτίας του εφιάλτη..... Έβαλε το σακάκι της και αποφάσησε να βγει βραδυνό περίπατο Όστε να ξεχάσει τον τόσο έντονο εφιάλτη... Όλα εκεί εξω τόσο ήσυχα τόσο αγνά ,η απλή άνθρωποι πρέπει να ήταν τόσο ευτυχισμένη, έβλεπε γυναίκες με παιδιά η γυναίκες με τους όμορφους συντρόφους τους, σίγουρα ήταν τόσο ευτυχισμένη ....
<< όχι δεν είναι...
Ταραγμένη απο την απότομη φωνη γύρισε και κοίταξε τον άντρα δίπλα της μένοντας έντρομη αναγνωρίζοντας την γνώριμη φιγούρα, ηταν εκείνος ο νεαρός με τα τόσο έντονα ματια ,ηταν εκείνος..
<< τι;; τι ειπες..
<< όχι δεν είναι ευτυχισμένη, μην βλέπεις της μάσκες μικρή κοιτά όπως εγώ στην καρδιά....
<< πως πως ξες τι σκέφτηκα πως ξες οτι σκέφτηκα οτι είναι ευτυχισμένη?...
<< είμαι καλός στο να διαβάζω της εκφράσεις...
Η αναστεζια κοίταξε ξανά το ζευγάρι απέναντι της συνειδητοποιώντας οτι εκείνος ο αντρας είχε αφήσει την κοπελα του στο σπίτι και τώρα κρατούσε αγκαλιά μια άλλη..
Το προσωπο της τραβήχτηκε ενω με φορά πήγε στο μέρος του.. Ο άντρας την ακολούθησε.
Η αναστεζια σήκωσε με αγριότητα το χερι ενω τα ματια της πήραν το χρωμα του φεγγαριού κάνοντας τον άντρα να γονατίσει μπροστά της.. Ο άντρας δίπλα της Χαμογελασε με εναν τροπο που δεν έμοιαζε αθώος μα γεμάτος ικανοποίηση..
<< θα σε κάνω να πληρωσεις για την άθλια απάτη σου..
<< άφησε με!!!!! Ποια είσαι...
Μέσα απο το χερι της βγήκε ενα έντονο φως κανοντας το προσωπο του παραμορφωμένο και άσχημο
<< απο εδώ και πέρα καμια δεν θα σε θέλει εκτώς εκείνη την κοπελα που κοροιδευεις με τόσο ευκολία, απο εδώ και πέρα όλες η αλλες δεν θα θέλουν να σε κοιτάζουν μια μονο θα αγαπήσει το μέσα που κρύβεις μια μονο δειλε άντρα ...
Ο άντρας έφυγε τρέχοντας απο μπροστά της τρέμοντας για τον θυμό της...
Εκείνη γύρισε στον άντρα δίπλα της πέρνοντας λίγο αέρα μέσα της Όστε να αντέξει να τον κοιτάξει στα μάτια.
<< πως σε λένε μυστηριε άντρα ? ..
<< Μαξ λεγε με Μαξ ....
<< πως γνωρίζεις το όνομα μου;;;
Το χαμογελο στο προσωπο του επέστρεψε τώρα ακόμα ποιο έντονο, μια την τρόμαζε και μια την ηρεμουσε..
Έγειρε το κεφάλι του στα πλαγιά κοιτάζοντας προσεχτικά το προσωπο της ενω πριν μιλήσει κάρφωσε τα ματια του στα δικά της...
<< ξέρω όσα ξέρει και ο καθένας νομιζω είσαι αρκετά διάσημη στην Αγγλία ετσι? Και παρτο όπως θες θέλω να ξέρω τι απειλή αντιμετωπιζω ...
<< τι θες να πεις με αυτό;;..
<< ο έλα τώρα είσαι το φεγγάρι ίσως μια μέρα πας ενάντια στην ανθρωπότητα ίσως θελήσεις να μας σκοτώσεις ολους ...
Τον πλησίασε γεμάτη θυμό απο τα λογια του μα εκείνος έκανε αλλη μια φορά το ίδιο έκανε αλλά δύο βήματα μποστά της κάνοντας την απόσταση μηδαμινή..
<< και εσυ Μαξ υποτίθεται είσαι άνθρωπος;;..
Το βλέμμα του πλεον την κοίταζε σοβαρό ενω πιάνοντας το χερι της το ακούμπησε στην καρδιά του κάνοντας και τους δυο να πονεσουν και να βγάλουν μια ενωμένη κραυγή..
Η αναστεζια τράβηξε το χερι της κοιτάζοντας τον με ερωτηματικό βλέμμα ενώ εκείνος είχε μια έκφραση πόνου και ξαφνιασματος μαζι....
<< τι είσαι Μαξ ΤΙ ΕΙΣΑΙ......
Τα ματια του ανέβηκαν στα δικά της μα είχε ακόμα αυτό το ικετευτικο βλέμμα ενα βλέμμα του έμοιαζε σαν να μην ήξερε το γιατί....
<< είμαι άνθρωπος..
Κατάφερε να πει με μασημενα λογια.,
<< γιατί το άγγιγμα μαζι σου πόνεσε τόσο...
<< δεν φταιω εγώ πίστεψε με αναστεζια δεν φταιω εγώ συγνωμη πρέπει εγώ ,,,
Απλώθηκε για ενα δευτερόλεπτο μια παράξενη σιωπή..
<< πρέπει να φύγω...
Πρόστεσε εκείνος....
Η αναστεζια δεν έκανε τον κόπο να τον κρατήσει πίσω δεν μπορούσε ουτε η ίδια να συνέλθει απο αυτό που μόλις είχε γίνει είχε πονέσει τόσο ακουμπώντας την καρδιά του που το μέσα της αιμμοραγουσε ....
Έτρεξε με φορά στο πανδοχείο και πήρε οτι πράγματα είχε αφήσει στο δωμάτιο της και ύστερα έφυγε πείρε εναν κοντινό δρόμο μέσα απο το δάσος των ληστών Όστε να απομακρυνθεί απο εκείνην την πόλη, δεν μπορούσε να ηρεμήσει το μυαλό μα και η καρδιά της όλα μέσα της ακόμα πονουσαν απο το άγγιγμα τους όλα ακόμα και το σημάδι στο χερι της....
Δυο μεγαλα βήματα ακούστηκαν πίσω από τα δικά της κάνοντας την να σταματήσει, τα βήματα όμως μεγάλωναν τόσο που θαρρείς και αυξάνονταν, γεμάτη άγχος πήγε προς τα εκεί οπου ακούγονταν τα βήματα, σίγουρα ηταν η ληστές και δεν ήξερε αν μπορούσε να τους αντιμετωπίσει τώρα...
Βρήκε το μέρος οπου άκουγε τα βήματα ήταν όντως ληστές μα όχι πλέον ζωντανη... Η αναστεζια κοίταζε γύρο της τα νεκρά σώματα των αντρών που έμοιαζαν να μην έχουν γρατσουνια.....
Κοίταξε δεξια και αριστερά της μα κανεις δεν ηταν ,ποιος μπορεί να τους σκώτωσε ολους αυτους μεσα σε λίγα δευτερόλεπτα?... Τόσο περίεργο..
Ήταν το καλυτερο για εκείνην να φύγει γρήγορα από εκείνο το Μέρος και να συνεχισει τον δρόμο της πριν έβρισκε άσχημα τον μπελά της....
