Ένιωθε τόσο κουρασμένος θα έφταιγε που κοιμόταν κάτω,μα δεν υπήρχε και επιλογή... Σηκώθηκε νιώθοντας τα κόκαλα μέσα του σκουριασμένα ( μα τι γινόταν εδώ).έβαλε τα χέρια του στην λεκάνη με το νερό Όστε να πλύνει το προσωπο του όταν ένας δυνατός και απρόσμενος βήχας τον έκανε να φτύνει αίμα παραξενεμένος απο το θέαμα ξέπλυνε γρήγορα τα ματωμένα του χέρια υστερα σκουπίζοντας το προσωπο του αποφάσησε να βγει λίγο μόνος να πάρει αέρα ,κάθησε κάτω απο ενα δέντρο νιώθοντας την καρδιά μέσα του να είναι σιωπηλή άλλες φορες χτυπούσε ανεξέλεγκτα και τώρα θαρρείς και είχε εγκαταλείψει.ο βήχας ξανά επέτρεψε κάνοντας τον να ματωνει ανεξέλεγκτα κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλα δεν μπορεί να είχε αρρωστήσει έτσι ξαφνικα κάτι Άλο γινόταν και έπρεπε να το μαθει, αρκούσε μονάχα να ρωτήσει μια μάγισσα την ειζια ,σηκώθηκε με ήρεμες κινήσεις κρατώντας σφιχτά την κοιλιά του ,όταν την είδε βαθιά χαμένη στης σκέψεις της έδειχνε τόσο δυστυχισμένη δεν μπορούσε να την αναστάτωση με το μικρο του πρόβλημα ,έτσι έκανε μεταβολή να φύγει όταν η απαλή φωνη της τον σταμάτησε .
<< Δημήτρη είσαι καλα;;;...
Δεν μπορούσε να γυρίσει να την κοιτάξει ο πόνος δεν τον άφηνε να υποδυθεί ενα ψεύτικο χαμογελο
<< Δημήτρη;;; κοίταξε με σε παρακαλώ..
Η αγωνία μέσα της δυνάμωνε ανεξέλεγκτα της το έκρυβε μα ήξερε πολυ καλα τι είχε κανει τον είχε αγαπήσει η κατάρα εμφανιζόταν μπροστά στα ματια της και όμως δεν γυριζε να την κοιτάξει δεν μπορούσε να της το πει..
<< Δημήτρη;; ..
Γύρισε αργά με ενα ψεύτικο χαμογελο στα χείλη του ενα χαμογελο που έκρυβε δυο λυπημένα ματια .
<< ειζια εγώ σκεφτόμουν καλυτερα να περπατησω λίγο μόνος είμαι λίγο κουρασμένος σήμερα..
Τα ματια της γυαλισαν απο πιεσμενα δάκρυα.
<< Δημήτρη αν θες εγώ..
<< άφησε με μόνο είμαι καλα απλα λίγο κουρασμένος.
Εκείνη έκανε ενα βήμα πισω αφήνοντας τον να προχωρήσει μόνος του τον κοίταξε να παραπαταει προσπαθώντας να το καλυψη μα ηταν αδύνατον εκείνη μπορούσε να το δει πέθαινε αργά ,η καρδιά της κόπηκε σε χίλια μικρά κομάτια τον έχανε για παντα..
Ο Δημήτρης ξάπλωσε στο απαλό γρασίδι κοιτάζοντας τον λαμπερό ήλιο εκεί ψιλά να θαμπώνει το βλέμμα του
<< γιατί ποναω τόσο αφού δεν με αγαπάει ;γιατί νιώθω την καρδιά μου να σταματάει εφόσον ακόμα αναπνέω? ...
Πρωτη φορά άφησε τα δάκρυα του να κυλισουν μόνα τους.
<< νιώθω πως πεθαίνω και το μονο που με τρομάζει είναι πως θα την αφήσω πίσω θεέ μου βοήθησε με να την σώσω και υστερα τιμώρησε με για την αγάπη μου..
Η ανάσα του αρχισε σιγά σιγά να λιγοστεύει το πάλευε μα ηταν δυνατότερο απο αυτον ..
