...παντα υπάρχει ελπίδα έγραψα την ζωη σε αυτό το παλιό βιβλίο διότι ήθελα να θυμάμαι οτι παρα της δύσκολες στιγμές πίστευα ,είχα ελπίδα μέσα μου,γιατί όταν όλα πάνε τόσο χάλια όταν νομίζεις πως όλα τελείωσαν και ο μόνος δρόμος είναι το κενό,κανεις λάθος σήκω πάλεψε νιωσε,μην νομίζεις πως τα ξες όλα η ζωή είναι μια ανατροπή και εγώ ήμουν μια ακόμη σελίδα.
Η φωνές της Αναστεζιας έλουσαν το μεγαλο τους δωμάτιο γεννούσε και ο Σάββας βρισκόταν δίπλα της,ο ιδρώτας κάλυψε το προσωπο της ενώ η ειζια έκλαιγε σε μια μεριά γεμάτη πένθος με τον κυνήγο να την κοιτάζει και να λιώνει απο καημό,
Πανέμορφη αγαπημένη μου,πάψε να κλαις και σκότωσε με φτάνει να μην σε κοιτάζω ετσι,γυναικουλα μου,τελειώσαμε και ακόμα δεν μπορω να σε κάνω ευτυχισμένη, είμαι τόσο αδύναμος,σε άφησα να πεθάνεις μέσα σου ίσως εγώ φταιω για όλα,εγώ που μπήκα ετσι στην ζωή σου,σε αγάπησα όμως θα σε αγαπάω ακόμη περισσότερο,
