Elif ile Furkan'ın hikayesi bu. Bir yanda günümüz modasına uymaya çalışan,dinine bağlı gibi gözüküp dünyevi lezzetlerde kaybolan Elif, diğer yanda ailesinin tam tersi, Allah aşkıyla yanıp tutuşan, ismi gibi hakkı ile batılı birbirinden ayıran Furkan...
Selamünaleyküm kardeşlerim! Ailemiz gittikçe büyüyor şükür! Gösterdiğiniz ilgi için Allah razı olsun. Beğendiğiniz bir bölüm olması duamla... Yorum yapmayı, oy vermeyi ve beni takip etmeyi unutmayın!
Haydi bak gözlerime,
bak ki; Kalbim evine ekmek götürsün...
Nazım Köyce
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gece indi şehre... Uykum yok,aklım yarım,kalbim ağrıyor... Bir çift mavi göz gözümün önünden hiç gitmiyordu. Saat 01.31 doğruldum. Yastığımı dikleştirip sırtımı dayadım. Ah benim ağrıyan sol yanım... 17 yaşında, bu aklımın başımda olmadığı çağımda nereden buldun içinde tepişip duran aşk risalesini?
Ben varım, sen varsın, ellerim var ellerine değmek isteyen. Gözlerin, onlar olmadan olur mu hiç şiirin kafiyesi? Şimdi ben seni kime anlatabilirim ki?
Gecenin bu vakti seni bir ben düşünürüm, Bir benim aklıma gelirsin Uyuduğun yatağın başucunda beklemek isterim günlerce Üzerini örtmek isterim Alnına dokunmak.
Gecenin bu vakti ağrıyan kalbim... Artık senin yerin, senin yurdun Ne zaman uyumak istersen Gel Ben üzerini örter Alnına dokunurum.
Parmaklarım telefondan uzaklaşıyordu. Saate baktım tekrar. 01.47... Şiirin altına ekledim. Saat 01.47 de yalnız seni düşünüyorum.Ardından paylaştım. Çok uzun sürmedi insanların okuması, tepkiler vermesi, yanıtlar atması. Yalnız sana yazdığım şiirleri onlar bir başkasını düşünerek okuyordu şimdi. Yalnız sen okumuyorsun.
Aşağıya doğru kayarak yastığıma tekrar yattım. Elimdeki telefonu yan taraftaki masanın üzerine bıraktıktan sonra uyumaya çabaladım. Ne mümkün! İçimde sürekli kıpraşan şiir kalıntılarının sesi kulaklarıma çınladı. Gözlerimi tekrar yumdum. Ama yine bir süre sonra açıldı. Tekrar doğruldum. Telefonum titredi bu sırada. Bir mesaj. Hızla açtım. Birkaç gün önce dayanamayıp mesaj attığım Gün ışığı hesabından cevap gelmişti.
""Güneşin batışını seyretmeyenler doğuşunu muhteşem sanır" demişsin ya asıl muhteşem olan insanın kendiyle yüzleşmesidir bence. Gerisi boş"
"Anlamadım" dedim kısık bir sesle "Şimdi ne alaka bu söyledikleri?" Tıkladım.
"Muhteşem olan tek şey bildim bu hayatta ben, o da bir çift mavi göz" Sonra elim silme tuşuna gitti. Ardından;
"İnsanın kendiyle yüzleşmesi ne zor. Ne aşılmaz bir duvar. Neyse ki saye kendini iyi biliyor" dedim.
Aslında saçma ve anlamsız bir konuşmayı devam ettirmekten hoşnut değildim. Fakat ona cevap yazmak istiyordu parmaklarım. Tekrar telefonumu kapatarak yerine koydum. Derin bir rüyaya daldı gözlerim...
