Elif ile Furkan'ın hikayesi bu. Bir yanda günümüz modasına uymaya çalışan,dinine bağlı gibi gözüküp dünyevi lezzetlerde kaybolan Elif, diğer yanda ailesinin tam tersi, Allah aşkıyla yanıp tutuşan, ismi gibi hakkı ile batılı birbirinden ayıran Furkan...
Herkese merhaba! İlk bölümü yayımlamış bulunmaktayım! Tuz ve yara kadar sevdiğiniz, su gibi okuyup beğendiğiniz bir bölüm olmuştur umarım. Yazım hatalarım olduysa affola! Yorum ve oylarınızı eksik etmeyin. Hepinize hayırlı ramazanlar!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Koca bir yaz tatilinin sonuna geldiğimiz gün, okulun ilk günü... Okul güzel sayılsa da, bu hayatta hiç hoşlanmadığım şeylerden biri erken uyanmak. Hayır azıcık öğle vakti gitsek ne fark eder?
"Saçmalama Ferah" diyerek yerimden kalktım. Terliklerimi giydim. Dünden kalan makyaj kalıntıları hala yüzümde duruyordu. Aynada birkaç saniye kendime baktım ve içimde tutamadığım şu cümle döküldü "Çok güzelim be!"
Ardından telefonu elime aldım. Sosyal medya hesaplarım etkileşimden yıkılıyordu. Özellikle de twitter. Attığım tüm tweetler yüzlerce fav almıştı. Kıps! Bende artık bir sosyal medya fenomeniyim! Hemen Sude'yi aradım;
"Günaydın bal göz!"
"Günaydın..."
"Sosyal medyanın yeni fenomeni! Saye!!"
"Ne diyorsun? kim?"
"Hesabımın adı yahu... Sende ne unutkan çıktın. İnstagram, twitter,tumblr her ne varsa şuan yıkılıyor."
"Oo artık fenomensin yani"
"Eh işte bir nevi. Ama hala okula gitmek zorunda olan fenomen..." dedim yüzümü asarak "Şu ygs ile lys bir geçsin bak o zaman ne kadar kültürlü ve popüler bir fenomen olacağım"
"Ay evet." dedi heyecanla Sude "Beni de tanımazsın artık" "Bilemem" dedim mucurluk yaparak.
Ardından annem kapıyı araladı "Kapamam lazım şimdi tatlım, okulda görüşürüz" diyerek telefonumu kapattım.
Anneme döndüm "Günaydın annelerin en ballı kaymaklısı" "Günaydın da hadi geç kalacaksın okula" "Tamam tamam" diyerek üfledim. Üstümü değiştirdikten sonra saçlarımı topuz yapıp, elime bonemi aldım. Hava çok sıcaktı. " Ah! çok sıcak ve bone takamayacağım" diyerek bonemi bir kenara attım. Koyu pembe şalımı örttüm. "Sonuçta saçlarım görünmüyor"
Annemlerin yanına geldim. Masada gazete okuyan babamın yanağına bir öpücük kondurdum. "Günaydın" "Günaydın cadı kızım, günaydın da o ayakkabılar ne öyle? Okula alıyorlar mı?"
Önce ayakkabılarıma baktım ardından da babama döndüm "Ne varmış?" "O renk ne öyle, sarılı falan" "Bugün ilk gün, bir şey demezler. Ayrıca bunlar trend ayakkabı baba, böyle oluyor." "Moda yani" diyerek manasız bir bakış attı. "Evet" dedim kafamı iki yana sallayarak "İyi de çok dikkat çekiyor sanki..." dedi biraz sessiz ve tok bir sesle. "Başlama baba yine ya" diyerek konuyu kapattım.
Genelde böyle yapıyordu. Hayır ben gencim ve modaya ayak uydurmayı seviyorum. Jean pantolonlar, uzun tunikler, elbiseler, renkli başörtüler... Neyse ki annem bana arka çıkıyordu;
