Elif ile Furkan'ın hikayesi bu. Bir yanda günümüz modasına uymaya çalışan,dinine bağlı gibi gözüküp dünyevi lezzetlerde kaybolan Elif, diğer yanda ailesinin tam tersi, Allah aşkıyla yanıp tutuşan, ismi gibi hakkı ile batılı birbirinden ayıran Furkan...
Herkese merhaba! Hayırlı Ramazanlar dilerim. Allah tuttuğumuz oruçları hakkıyla yerine getirenlerden eylesin inşallah. Dua eder dua beklerim. -Haftaya yine sınavlarım var ona göre :D-
Sahuru beklerken size minnoş bir bölüm hazırladım. Ve bu bölümde Furkan'ın gözünden,onun hissettiklerini, aile yaşantısını daha net görebileceğimiz anlar oldu.
Su gibi, severek okuduğunuz bir bölüm olması temennimle. Bölüm için özel video hazırladım yahu!
Medyada videoyu bulabilirsiniz.
Hepinize hayırlı ramazanlar dilerim.
Oy ve yorumlarınızı bekliyorum. 280517
....
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
2 Ay Sonra...
Elif'in gözünden...
"Bugün lise hayatımın son günü. Yeni bir sayfa daha açılıyor ömrümün defterine... Lise boyunca çok farklı kişiliklere büründüm. İnsanlara çok farklı şekillerde yaklaştım. Kimisi Ferah olduğum için yanımda durdu, kimisi sosyal medyada, gerçek adını bile bilmediği popüler bir kız için yanımdaydı. Elif olmayı kabullenme sürecim, yaşadığım tüm olaylar, kalbimin sancıyla atışları... Lise hayatıma dönüp baktığımda, kırık bir şiiri tamamlamayı başardığımı fark ettim.Ve buldum. Kalbimin bedenlere değil, tan yeri vaktinde kalkıp titrediğini buldum. Sıkıştığımda, her türlü zorluğa karşı yanımda olduğunu bildiğim büyük bir gücü keşfettim.18 yaşımdan büyük işlere kalkıştım..."
Annem içeriden "Ferah" diye seslendi. Telefonumu kilitleyip yatağıma bıraktım. Ayağa kalkarak ona doğru yöneldim. İçim hala ona karşı buz gibiydi.
"Efendim."
Elindeki çantayı koluna taktı. Saçlarını geriye doğru savurdu. "Ben çıkıyorum" Sağ gözümü hafifçe kırptım. "Nereye?"
Ayakkabılığa doğru yönelerek benimle konuşmaya devam etti. "Selim ağabeyin" dedi. Birkaç saniye duraksamadan sonra "Beni almaya gelecek. Evimize, eşyalar bakacağız."
Yine kalbimi kıran bu konuyu, bir tokat gibi yüzüme vurmuştu. Belli etmemeye çalıştım. "Peki."
Sesimdeki yağmaya hazır yağmuru fark etmiş olacak ki ayakkabılığın kapaklarını kapatıp yanıma geldi. Elini yanağıma koydu.
"Kelebeğim"
Gözlerimin dolmaması için sürekli kırpmaya başladım. "Biliyorum. Çok zor şeyler yaşadık seninle. Çok zor günler geçirdik. Babanı çok seviyordun. Lakin, böyle olmuyor. Sen de farkındasın. Ben yetemiyorum."
Susarak başımı salladım. Tek bir kelime çıkmak istemiyordu ağzımdan. Boğazımdaki düğümü yutkunarak çözmeye çalışsam da nafileydi. Hiçbir şey söylemeyeceğimi anlayınca derin bir nefes alarak tekrar ayakkabılığa yöneldi. Ayakkabılarını alarak dışarıya çıktı. "Hoşça kal"
