Elif ile Furkan'ın hikayesi bu. Bir yanda günümüz modasına uymaya çalışan,dinine bağlı gibi gözüküp dünyevi lezzetlerde kaybolan Elif, diğer yanda ailesinin tam tersi, Allah aşkıyla yanıp tutuşan, ismi gibi hakkı ile batılı birbirinden ayıran Furkan...
Selamünaleyküm kardeşlerim. Sürekli tekrar ettiğim bir cümle var. Saye hepimizi barındıran bir gölgedir. Bu kitap hepimizin. O güzel ilgiyi gösterdiğiniz için çok teşekkürlerimi sunuyorum. Saye olarak 5.7k Okunmaya vardık. Elhamdülillah.
Kitap tanıtım videomuz ilk bölümde bulunmaktadır. Yeni bölümü çok kısa bir sürede yazmadım farkındayım fakat okulların açılması hayatımdaki yoğunluk derken ancak bugüne yetiştirebildim.
Sizden ricam, bölümlere attığınız yorumlarının sayısının fazla olması. Okunma sayısına göre oy ve yorumlar çok az kalıyor. Bu yüzden de keşfedilmemiz zor oluyor. Pasajlara olabildiğince yorum bırakırsanız sevinirim.
Bölümler için seçtiğim müzikler oluyor. Bölümdeki olaylara uygun hüzünlü müzikler seçmeye gayret ediyorum. Ayrıca alıntı yaptığım şiirlerin altına şairlerin adını yazıyorum. İsim yazmadıklarım da kendi yazdığım şiirlerimdir.
Severek okuduğunuz, beğendiğiniz bir bölüm olması temennim ile, bölümü yorumlamayı oy vermeyi ve beni hala takip etmiyorsanız takip etmeyi unutmayın! 11.10.2016
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Ömrümde ilk kez kalbim bir çiçeğe kondu. Başlarda güzel kokulu, narin bir çiçek zannettim. Çoğunca da beni incitmeyecek.Onu izledikçe fark ettim duvarlarının arkasına saklandığını. Gölgelere boğulduğunu. Işığı sevmediğini...
İlk başta ona bencilce gelmişti belki de sahiplenmem. Ama bu hayatta sahip olmak istediğim tek şeydi kalbi. Paslı duvarlar arkasında karanlığa gömdüğü kalbi.
Çocukça bir telaştı belki de bu yaşadığım... Ama yaşıyordum. Dünyada ilk kez kalbimin deli gibi attığını hissetmiştim. Eksik kalmış özlemlerimi hatırlattın, buldun buluşturdun kendime getirdin.
Kimse yaralar açmamıştı bende. Acıları öğretmemişti. Hayatımda acı kelimesini hiç hissetmemiştim. Mutlu pembeden yapma hayallerim olmuştu hep. Ama içim acıdıkça acıtana benzediğimi fark ettim. İçimin ete kemiğe bürünmüş haliydi...Kendini kötü hissetmenin tarifi ne zormuş.
Kendime ait bir çiçeğim olsun istemiştim.Kelebek bedenimin bir gün de olsa dinlenebileceği bir çiçek. Ben sana yaklaştıkça dikenli tellerinin olduğunu fark etti narin vücudum. Çiçeğin yaprağı kadar olan dikenine bir süre sonra aldırış etmeden sevdim seni. Boğazıma düğümlenmişti heyecanlı ve masum hislerim.Ama sen hiçbir zaman kabullenmedin. Hiçbir zaman bizi bir arada düşünmedin. Gerçek olamayacak kadar güzeldi belki de bu aşk.
Bir gün başka bir bahar dalı uzandı kanadıma. Aldı beni sardı sarmaladı. Anlamaya çalıştı. Hiçbir şey tam değilken hayatıma geldi ve eksik yerlerimi tamamlamaya çalıştı.
İnsan acısı olanı mı çok severdi ya da acısına merhem olanı mı? Ama ben artık son günümde ölmek için beklemek değil, gökyüzünde kanat çırpmak istiyorum."
