Hit Me With Your Best Shot. - A Niall Horan FanFic.

Hoofdstuk 29.

Hoofdstuk 29.

Niall’s Pov.

“Meneer dit sta ik niet toe ! ik eis een andere beveiligingsgroep !” met een harde bonk klapte mijn vuist op de tafel, Directeur Wilson keek mij verbaasd over het randje van zijn bril aan “en waarom kom je met die belachelijke voorstelling ? je mag blij zijn dat we überhaupt geholpen worden met de bewaking in plaats van dat ze ons arresteren omdat we die man er al zo vaak langs hebben gelaten !” snel nam ik een diepe zucht en zocht naar een goed antwoord “nou ehm… ik heb een verleden met die agenten” mompelde ik, Wilson schudde zijn hoofd en liet zich achterover in zijn stoel zakken “niets mee te maken Horan, jou privéleven en werkleven zijn gescheiden, behandel ze met respect en help ze met hun vragen” ik zuchtte nogmaals en liet mijn vuist die nog steeds op de tafel lag ontspannen, ik draaide mijn rug naar Wilson toe en sloot met een harde klap de deur achter mij, dit wordt nog wat, Davy zal vast en zeker alles doen om mij dwars te zitten en dat ga ik niet toestaan, de enige manier om daar onderuit te komen is om haar net zo bot te behandelen en desnoods negeren….

“Niall ?” ik keek op van mijn werk en zag Josh met zijn armen over elkaar voor me staan, ik snuifde een keer minachtend en boog toen mijn hoofd weer voorover naar mijn papieren maar die werden in een snelle beweging weggetrokken. Boos stond ik op en ging voor Josh staan “wat wil je?” vroeg ik kortaf, Josh boog, omdat hij nog steeds groter dan mij was, iets voorover “Luister Horan, je hebt alle recht om ons te negeren maar als Davy je wat vraagt of ze wil met je praten dan doe je dat, begrepen ?” ik probeerde de brok in mijn keel weg te slikken en knikte zacht, langzaam liet ik me weer op mijn stoel zakken en boog me weer voorover over mijn papieren, ik hoorde hoe Josh wegliep maar ik moest zekerheid hebben over één vraag en voordat ik het wist floepte ik het eruit... “praat… praat ze nog wel eens over me ?” de trilling en onzekerheid in mijn stem was duidelijk te horen. Josh draaide zich langzaam om en een kleine glimlach sierde zijn gezicht “alleen maar Niall, ik mocht niet eens in je kamer komen van der…” even vervulde mijn hart zich met blijdschap maar toen hoorde ik de woorden die volgden ‘ik mocht niet eens in je kamer komen…’ boos sprong ik op en duwde Josh aan de kant, ik stormde het kleine kamertje uit en liep op Davy af die met haar pistool in de hand op een stoeltje zat “hem ?! je leent ons huis uit aan hem ?! je laat hem in ons huis logeren ?! dus ik ben weg en hij is de volgende ?!” ik moest vechten tegen mijn tranen en ik probeerde de trilling in mijn stem onder controle te houden maar het wilde niet echt lukken, kokend van woede en verdriet ging ik voor Davy staan die me met grote ogen aankeek “dus ik ben niet goed genoeg meer ?” fluisterde ik zacht…

----------------------------------------------------

Hoihoi lieve mensen die dit verhaal lezen ♥.♥ - haha

okeeii het heeft wat lang geduurd #Laptop Problems

maar.... dit was dan hoofdstuk 29 ! :)

hoe vonden jullie het ?

willen jullie alsjeblieft eerlijk zijn ?

ik heb het gevoel dat mijn schrijven minder wordt omdat dit verhaal steeds minder wordt gelezen... doe ik iets verkeerd ?

wees daarom eerlijk alsjeblieft ! :$

LoveYouAll ♥