Hit Me With Your Best Shot. - A Niall Horan FanFic.

Hoofdstuk 33.

Hoofdstuk 33.

Davy’s Pov.

11 dagen… ik zit hier nu al 11 dagen, was ik nu maar sterk genoeg om zelf hieruit te komen maar ik heb de kracht niet, het enige wat ik hier krijg is één plakje brood en één glas water per dag, daar kan toch niemand op leven, ondertussen weet ik ook wat de ‘sessies’ inhouden, Cavalier of hoe hij ook echt mag heten kan zijn mannen niet meer betalen, daarom moet ik ze nu ‘opvrolijken’ ik voelde me gebruikt maar bood het zelf aan, eerst gebruikten ze Rosa, hoe ziek in je hoofd moet je zijn om een klein meisje te misbruiken, ik streek met mijn vrije hand wat haarplukjes uit het gezichtje van het meisje naast me, ze praat niet veel maar ze begrijpt me wel, soms praat ze wat gebrekkige woordjes terug zoals een ‘dankjewel’ of ‘alsjeblieft’

Zonder dat ik het doorheb vallen er een paar tranen langs mijn wangen naar beneden, op deze momenten mis ik Josh maar om eerlijk te zijn… Niall nog meer, steeds sneller beginnen de tranen over mijn wangen te stromen, wat heb ik gedaan ? ik heb de grootste liefde van me leven aan de kant laten staan, ik gaf hem geen aandacht meer, we kregen ruzie en het is allemaal mijn schuld… ik hou van hem. Eerlijk gezegd ben ik nooit gestopt, ik voelde het misschien niet meer zo, er kwamen meer verplichtingen bij, rekeningen, het geld raakte op en het huis begon er aftands uit te zien, het is allemaal mijn schuld. Ik schrok op toen ik een paar handjes langs mijn gezicht voelde “jij niet huilen, jij sterk” probeerde Rosa op haar beste taal, ik glimlachte flauw en veegde zelf de overige tranen weg “je hebt gelijk Rosa, we moeten sterk zijn” zei ik terwijl ik haar op mijn schoot trok.

Niall’s Pov.

“Josh ik heb het !” met mijn laptop op schoot zat ik rechtop op het grote ziekenhuisbed, met elke dag 5 verschillende pijnstillers is het goed uit te houden. Josh kwam de kamer binnenstormen en plofte naast me neer op het bed, het lijkt wel onmogelijk maar in die 8 dagen dat we samen hier in het ziekenhuis waren is er een sterke band tussen ons gegroeid, ook heeft Josh me in alle eerlijkheid vertelt dat hij nog steeds van Davy houd maar dat hij vind dat ik haar beter pas “Davy heeft iemand nodig die met haar kan praten, knuffelen en iemand die haar liefde kan geven, geen bodyguard zoals ik” had hij gezegd, ik begreep hem niet maar het maakte niet uit, Josh is een goede vriend.

“eh… Niall ?” Josh zwaaide met zijn handen voor mijn ogen “ben je er nog?” “huh ? ow... ja, ik weet misschien waar Davy is !” ik vergrote de satellietfoto op het scherm en keek naar Josh die me onbegrijpend aankeek, ik grinnikte zacht “we gaan haar vinden Josh, zie je dit ? dit is de auto die ook bij het vliegveld wegreed toen Davy werd meegenomen” ik wees naar het scherm en keek toen weer naar Josh die een grote glimlach op zijn gezicht kreeg “Niall het is je gelukt !” riep hij vrolijk terwijl hij me doorelkaar schudde “auw, rustig aan” riep ik net zo hard als hem, Josh grinnikte zacht “sorry, het is gewoon, we gaan Davy vinden” ik knikte en probeerde mezelf uit bed te krijgen.

 “ho, waar ga jij heen ? het is al middernacht” verbaasd keek ik achterom naar Josh “ehm… Davy redden misschien ?” antwoorde ik zacht maar Josh schudde resoluut zijn hoofd en kwam voor me staan “komt niets van in, ik ga vanavond het terrein wel controleren en jij rust goed uit, misschien mag je morgen dan achterin de auto mee, liggend op de achterbank, maar je bent echt nog niet in staat om mee te gaan” mijn gezicht ging van vrolijk naar neutraal en met alle kracht ging ik met beide benen op de grond voor Josh staan “luister White, ik heb dit uitgezocht en ik ga mee om haar te redden, begrepen ?” zei ik terwijl ik met mijn vinger tegen zijn borst prikte, Josh zuchtte “het spijt me hiervoor Niall” “waarvoor ?” antwoorde ik nog snel maar Josh rende mijn kamer al uit “zuster ! deze patiënt wil ontsnappen !” hoorde ik hem nog roepen “damned Josh !” riep ik nog maar ik werd al overvallen door 2 zusters die me met boze blikken weer op bed legden.

Dit laat ik niet gebeuren… ik wachtte af totdat iedereen weer weg was en probeerde toen weer op te staan, ik rommelde wat in het laadje met medicijnen en nam een paar pijnstillers in, hiermee moet het lukken herhaalde ik in mijn hoofd en sloop toen ongezien mijn kamer uit, op weg naar het parkeerterrein waar gelukkig de auto van Josh nog stond…

---------------------------------------------------

heii allemaal ♥

sorry dat het zolang duurde maar het einde is in zicht ! :)

vinden jullie het nog leuk ? of wordt het te lang ?

waarschijnlijk nog 2/3 hoofdstukken tot het einde...

ik hoop zo dat jullie het goed vonden want ik merk dat ik steeds minder reacties krijg $

wordt het slechter dan ? $

ik hoop dat jullie nog blijven lezen tot het eind :)

Belangrijk:

ik ben een nieuw verhaal begonnen omdat ik zoveel reacties en berichtjes kreeg op Jack Frost dat ik nog zon verhaal moest maken... dus daarom ben ik een preview begonnen, willen jullie die lezen ? er staat met koeieletters COMING SOON op de cover dus dat kan niet missen ^^

dankjee voor het lezen ! loveyouall♥