პიტერი სამზარეულოდან გავიდა, მეც მინდოდა დამეტოვებინა აქაურობა და შეუმჩნევლად გავმქრალიყავი აქედან, თუმცა შიმშილის გრძნობამ მძლია და მაიძულა მაგიდას კვლავ მივჯდომოდი. კოვზი ხელში ავიღე და ოდნავ შეგრილებული მჟავე სუფი დავხვრიპე :
– უმმ, გემრიელია.
თეფში ნიჟარაში ნელა ჩავდე, რათა ზედმეტი ხმაური არ გამომეწვია .
– ჯობია ასე დავტოვო, თორე გავაღვიძებ – ჩავიბუტბუტე და გასასვლელისკენ გავედი.
– სად მიდიხარ ? – შემომხვდა წინ , კარებთან აყუდებული.
– აჰ, გაგაღვიძე? მაპატიე.
– მე არც დამიძინია, აქ ვიდექი ეს დრო.
– აქ? ვერ შეგამჩნიე – დავაყოლე და კარებისკენ კიდევ გადავდგი ნაბიჯი.
– სად მიდიხარ ?– კვლავ გამიმეორა
– ოთახში.. მაგრამ თუ გინდა მე სავარძელზე დავიძინებ. არაა საჭირო ოთახის დათმობა - თავაზიანად მივუგე.
– შენ ისედაც სავარძელზე დაწვები ! ახლა კი, რაც იქ ჩადე ,გარეცხე.- მბრძანებლური ტონით მიმითითა.
– რა? - პირი გაოცებისგან დავაღე, კარგი იქნებდა ცოტაოდენი თავაზიანობა გამოეჩინა. - ნწნწნწ საერთოდ არ ხარ სტუმართმოყვარე.
– შენ ხომ სტუმარი არ ხარ ? – თავი დაატრიალა და კვლავ მე შემომხედა.
– რა ? აბა მოსამსახურე გგონივარ ?
– დაახლოებით, მე შენ ხომ ფულს გიხდი.
– მმმ, მოიც, რა უთხარი ჟურნალისტს ?! აჰ, გამაგსენდა „გირლ ფრიენდ" . ჰო , ზუსტად ! თუ უკვე დაგავიწყდა?
– ე.ი თანახმა ხარ ? – მკითხა და ტუჩზე თითი მიიდო.
– აიშ, გამატარე. - მერჩივნა ჭურჭელი დამერეცხა ისეთი ფრაზების მოსმენას, რომლებიც გულისცემას ამიჩქარებდა.
YOU ARE READING
"გზა შენამდე"(დასრულებულია)
Fanfiction„შენ ცის კიდეს უახლოვდები, მე კი რეალობით მოცულ დამძიმებულ დედამიწაზე ვრჩები, ჯონინ " (გთხოვთ, დატოვეთ კომენტარი თუ წაიკითხავთ)
