Ja, Rana, Sułtanka wszystkich Sułtanek, doprowadziłam do zmiany biegu historii. Rozpoczęłam nową epokę, nową erę. Poświęciłam jedno życie w imię wielu innych żyć. Wybrałam mniejsze zło. Sprawiłam, że słońce znowu świeci, a gwiazdy dalej wskazują dro...
Wczorajszego wieczora nie rozmawiałam z braćmi. Uznałam, iż nie będę interweniować do puty, do puki nie zobaczę niczego, co mogłoby mnie zaniepokoić. Tego ranka stałam na piętrze dla faworyt. Uczcząc ciążę Mariyam, zrzucałam złoto z balkonu. Kobiety stojące na dole, pochylały się z gracją, zbierając z malowanej posadzki moje dary.
- Mustafa jest szczęśliwy? - Zapytała Mihrunnisa, ze smutkiem w głosie.
- A co mam ci powiedzieć? - Rzekłam, po chwili milczenia. - Jest z matką jego nienarodzonego dziecka.
- Wolałam, kiedy nie był sułtanem. Żyliśmy sobie spokojnie w Amasii, a teraz wszystko się zmieniło. Codziennie modlę się o jego zdrowie i sama też muszę użerać się z rywalkami. - Wyżaliła się kobieta, ze wzrokiem utkwionym w świecącym złocie, które mieniło się w rękach nałożnic.
- Mustafa kocha tylko ciebie. Ty jesteś jego prawowitą żoną. Efsun nawet z nim nie sypia, a Mariyam... ona jest tylko na chwilę. Pod tym względem nic się nie zmieniło, choć jesteście nie w Amasii, lecz w Konstantynopolu.
- Zmęczył mnie ten pałac.
- W sarayu jest dużo złej energii. Złości, nienawiści, zazdrości. Nic dziwnego, że po dwóch latach w tym miejscu, czujesz się jak staruszka, będąca jedną nogą w grobie. Ale nie martw się. Masz szczęście, że znasz sułtankę Ranę. - Uśmiechnęłam się do niej. - Zaraz po zakończeniu Ramadanu, kiedy już moi bracia wrócą do siebie i wszystko ucichnie, zabiorę cię do Edirne. Nie byłaś tam jeszcze. Tam jest muhteşem. Zrelaksujesz się, nabierzesz sił...
- Chyba tylko tobie się tak wydaje. Ale przyzwyczaiłam się już, że widzisz to, co chcesz widzieć, a nie to, co jest w rzeczywistości. Może i nie lubię brzemiennej nałożnicy, ale to nie ma nic do rzeczy. Jej dziecko będzie członkiem dynastii. Cieszy mnie każde takie wydarzenie. Ja, w przeciwieństwie do ciebie, nie wykorzystuję rodziny do własnych celów. - Nie czekając na odpowiedź wyminęłam tę wredną osobliwość, idąc w kierunku gadatliwych Hatunlar.
- Właśnie, şehzadeler... - przypomniała sobie Menekşe, cały czas stojąca obok mnie.
- Co şehzadeler? - Zapytałam, słysząc te słowa.
- şehzade Ali i şehzade Abdullah posprzeczali się o coś w dzień rozpoczęcia Święta. Kiedy weszłam do komnaty jednego z nich, zastałam ich walczących.
- I teraz mi o tym mówisz? - ogłosiłam z wyrzutem. - Ramadan zaczął się przedwczoraj.
- Wybacz, sultana. Byłaś zajęta innymi sprawami, a potem... potem zapomniałam. - Służąca spuściła głowę.
- Menekşe... - Westchnęłam, patrząc na czarnulkę. Ruszyłam do komnaty Alego.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
