A LOVE THAT STARTED IN MY BOSS' OFFICE

CHAPTER 24

Fere's POV

Slowly, my husband is slipping away from me. Ilang araw na kaming hindi naguusap. I mean, ilang araw na nya akong hindi kinakausap. It's only me who to blame. Bakit hindi eh pakialamera ako?!

"Hubby." Hindi sya lumingon.

"Yuseff, please, make Kristina leave the restaurant."

"It's your fault Ferella. She will stay there."

Wala na nga akong nagawa. Yes, it's my fucking fault. And yes, it kills me everyday he's not calling me wife. Kung ano nga namang bilis ng pagpapakasal namin, ganun din siguro ang paghihiwalay.

Since that day, I drive my own. Mukhang ayaw na nga nya ako isabay sa sasakyan nya. Isa lang naman ang kasalanan ko at yun ay hinayaan kong makapasok si Kristina sa buhay namin.

I was shocked when a man entered the car I am driving.

"Ituloy mo lang ang pagmamaneho Mrs. Hernandez. Hindi ako masamang tao. Malay mo matulungan pa kita."

"Ano bang gusto mo?"

"I want to make a deal with you."

"Anong mapapala ko jan? At bakit kita pagkakatiwalaan?"

"Because you have no choice."

"Bumaba ka na! Hindi kita kailangan. Get the fuck out of my car!!!"

"Oh, believe me you need me. By the way, I am Anthony Remulla."

What do I need to feel now? I am numb. But his name sound SOS to my ears.

"Does the name ring a bell? I am Kristina's Ex-Husband."

"What do you want?"

"Oh, I don't want anything but I can help you."

"How?"

Desperate times comes with desperate measures.

"I will make Kristina and Clark out of your lives."

"And?"

"But you need to give me something."

"What?"

"Cooking Жена'"

"What?"

"Kristina came back for that restaurant, make it mine and Kristina will stop chasing your husband."

"I won't"

"Okay then, In the next months, we'll have the same fate. Alone and divorced."

"Here's my number, call me if you made up your mind."

Ayokong maiwan magisa. Ayoko kong hiwalayan ako ni Yuseff. Ngayon pa nga lang na hindi pa nakikilala ni Yuseff ang anak nya hindi na nya ako pinapansin, ano pa ba sa mga susunod na araw? Ano pa ba sa mga panahong alam na nya?

Mabigat na mabigat ang loob ko, I decided not to go to the office. Pumunta na lang ako sa sementeryo. Here I can have even just a little piece of peace. May bagyo yata ngayon. Anlakas ng ulan. Pero dito na lang muna ako. Malayo sa sakit. Hindi ko makikita si Yuseff na umuwi. Hindi nya ako dededmahin ngayon. Hindi ko mararamdaman na marereject ako ngayon. Haha. Dito na lang muna ako. Magchacharge muna ako ng lakas ng loob.

"Papa, bago mo ako kunin, pagalingin mo muna si Mama. Para may magalaga kay Fate at Faye. Tapos kunin mo na ako agad jan. Hindi ko na kasi ata kaya Papa."

I cried and cried and cried. Ilang araw na nga ba akong umiiyak? I don't know, pero ngayon, iiyak ulit ako. I will cry until my heart can be contented. I will cry to death just to make my heart feel a lesser pain.

Yuseff's POV

It's past 12:00 midnight at wala pa si Fere. Malaking gulo ang ginawa ni Fere sa restaurant. Buti na lang at napakiusapan ko ang staff ukol dito. Hindi ko muna sya pinapansin para maintindihan nya na mali ang ginawa nya.

I understand na hindi nya kilala si Kristina, as much as I would like to fire Kristina, hindi pwede. The restaurant needs her.

Nagaalala na ako, kahit naman nagagalit yun, hindi naman nya gawain ang maglayas. Malakas pa naman ang ulan. Hindi ko naman alam kung saan sya hahanapin. Nakailang tawag na ako sa mga kaibigan nya at sinabing wala daw dun si Fere. Ilang beses na rin silang tumawag at tinatanong kung nakita ko na nga daw ba ang asawa ko.

"Kuya! May idea ako kung nasaan si ate."

"Saan?"

"Sa sementeryo kung saan nakalibing si Papa."

Nagmadali akong pumunta sa libingan. Iniwan ko na lang si Fate para magbantay kay Faye. Habang palapit ako sa libingan, naalala kong hindi ko pala naipagpaalam ang asawa ko sa kanyang ama. Ni hindi ko nahingi ang kamay nito.

Sobrang dilim sa sementeryo. Sobrang lakas din ng ulan. Ilang beses na ako nagpaikot ikot para mahanap ang lugar kung saan nakalibing ang Papa ni Fere. Nakita ko man, tanging kandila at bulaklak lamang ang naririto.

"Sir, sorry po. Ako po si Yuseff, ang asawa ng anak nyo. Unang beses ako nagpunta dito hihingi pa ako ng pabor, pero Sir, parang awa nyo na po, ipahanap nyo na po ang asawa ko."

Matapos kong magpaalam, muli kong hinanap ang asawa ko. Nakita ko ang kotseng ginamit nya. Sinundan ko ito hanggang makita ang asawa ko. Nakahiga sa putikan at walang malay. Nagmamadaling binuhat ko sya at pinagpasyahang dalhin sa ospital.

" Mr. Hernandez, your wife is currently having a very high temperature. She's also having hypothermia. Mukhang matagal nababad ang misis nyo sa ulanan. She needs to rest here for some more days. Bukas I'll check on her again. Sana bumaba na ang lagnat nya. Kailangan nating iwasan na makumbulsyon ang pasyente. She needs to rest."

"Thank You Doc."

"The prescriptions will be given to you by the attending nurse. She may be transferred to your room choice. I'll go ahead."

"Thank You po ulit Doc."

"Galit ako sayo Wife, but that doesn't mean I won't be bother if your not home. That doesn't mean I will care less. What you did is trouble but I won't want you be harmed just because of that."

I kissed her head and caress her sweet face.

"Please be well soon Wife. I promise to talk to you and hear you out. I love you wife. Please take a rest."

I sat on the chair beside her bed and hold her hand tight. Marami akong problema ngayon. I even don't know where to start kaya kailangang maging okay ang asawa ko. My wife being sick is the least I want to happen now.