KUZGUNU ÖLDÜR

KÖ30Final1

Merhaba arkadaşlar, finalimiz iki kısımdan oluşuyor bu da ilk kısmı. Finalin ikinci kısmının sonunda buluşmak dileklerimle sizi öpüyorum. Final hatrına yorum bırakmayı unutmayınız!

FİNAL

KÖ30

Kim ne derse desin, sözcükler ve düşünceler dünyayı değiştirebilir.

-Ölü Ozanlar Derneği -1989

Bölüm 1

Ciara kolyeyi çıkardı. Yeşil yaşı avucunun içine alıp avucunun içinde hafifçe mırlamasını dinledi. Teni gibi ılık ve canlı duruyordu. Kolyeye kısa bir süre bakıp nasıl bir büyüyle kaplandığını düşündü. Sonra ise arka cebine attı. Ciara Akdeniz'in göl ile buluştuğu noktadaki minik tepede duruyordu. Güzel bir zamandı, alacakaranlıkla şafağın birbiriyle harmanlandığı minik bir zaman diliminde, doğan bir bebek gibiydi. Ellerini yumruk yapıp topbul beyaz kollarıyla uyanmak için kıvranıyor ve yumuk gözlerini daha da sıkıp kasarak geriniyordu. Ciara ormanın denizle buluştuğu noktaya bakıyordu. Mavi gökyüzünün denizle harmanlandığı noktada görmeyi beklediği siyah karaltılar, Ciara ile birlikte yüzlerce canlıyla birlikte izleniyordu. Ordunun en önündeydi Ciara. Arkasında yokluktan yarattığı türlü yetenekleriyle iblis ordusu bulunuyordu. Araya serpiştirilmiş devasa,vahşi kurtlar sabırsızca ayaklarını yere vurup toprağı eşeliyordu. Kısık sarımsı gözleri Ciara'nın gözlerini diktiği yerdeydi. Kendini insan zanneden mutantlar ise Ciara'nın önünde, Ciara'yı bir saldırıya karşı korumak için hazır bir halde bekliyordu. Gizlemiyorlardı, ama koruyorlardı.

Joe ve Camilla Ciara'nın iki adım arkasındaydı. Joe kızıl renk kurt tüyleriyle kaplıydı ve Ciara'nın beş katı kadar uzundu. Camilla bir elini kurdun postunda tutuyordu. En nefret ettiği kurt bile bugün en yakın arkadaşıydı.

Ciara kendini hazır hissediyordu. Bulunmaya ve savaşmaya. Hakkı olanı almaya. Sevdiği adamı geri getirmeye. Joe Ciara'yı izlerken kurt zihnini meşgul eden konuşmaları duymamaya çalışıyordu. Diğerlerinin kendi aralarında iletişim kurmasını ve birbirlerini gaza getirip bir vahşet yaratacaklarını planlamalarını duymak istemiyordu. Kurt gözleri Ciara'yı izlerken, kızın kısık gözlerle ve ifadesiz bir yüzle gelecekleri yeri gözlemlemesini seyretti.

Karartılar belirmeye başladığı zaman sadece rüzgarın sesi duyuluyordu. Saçlarını uçuşturan, havadaki korkuyu köşelere gizlenmiş karanlıkla besleyen bir rüzgar vardı. Fısıltıları taşıyor, korkuları süpürüyor ve endişeli gözleri dizlerinin üzerine çöktürüyordu.

Kalabalıklardı. Vera ve Lider en öndeydi. Mutantlar onları gördükleri zaman heyecanlandılar. Ellerini kollarını sallayarak maymun gibi birbirlerinin üzerine çıktılar ve dönüp sürekli Ciara'ya baktılar. Ama iblis ordusu sakindi. Bir taş kadar kıpırtısız ve hareketsizdiler. Kurtlar huzursuzlaşmıştı. Aiden, Ciara'nın yanındaydı. Ciara ise hiç bir şey hissedemedi. Babası daha da yaşlanmış gibiydi. Beyaz olan saçlarının çoğu dökülmüştü. Gözlerinin altındaki siyah torbalar şişmiş ve gerginlikten çizgi çizgi olmuştu. Sakalları kırçıllaşmıştı ama ne yazık ki bakışları hiç değişmemişti. Kızını ordunun en önünde gördüğü zaman, gördüğü en çirkin şeymiş gibi baktı. Ciara'nın gözünün önüne babasına rapor vermek için odasına girdiği ve o kasvetli odanın en ortasında durup havadaki gerilimi hissederek konuştuğu geldi. Babasının bir bakış bile atmadığı kızdı. Vera ise siyahlar içinde bir cadıydı, cadılığını doğadan alması gerekirdi lakin sadece karanlık büyüden alıyordu. Vera bakışlarını kuzgun denilen kıza dikti. Uzun bacaklarına dolanmış silahlara, bıçaklara ve tehtitkar bir şekilde sırtından sarkan yaya baktı, sarı saçlarıbaşının üzerinde toplanmıştı ve kireç gibi suratının üzerinde duran o toz yeşili gözler doğrudan ona bakmaktaydı.