Gece'nin Mavisi

Bölüm 30 - Sezon Finali

Büyük uğraşlar verip katladığım kıyafetleri yatağımın bir kenarında topluyorum. Kapım çaldığı zaman Cemil'in gömleği elimde kalıyor. Kapıya doğru yürürken, gömleği bırakmadığımı fark ediyorum ve salondaki kanepenin üzerine bırakıp kapımı açıyorum.
Karşıma Canan çıkınca şaşırıyorum. Gelmesini beklediklerim arasında en son kişi Canan çünkü..

"Merhaba Selin, girebilir miyim?" diyor kibarca.

Şaşkınlığımdan hızlıca sıyrılıp gülümsüyorum. Üzerimde hala gecelik olduğu için bir müddet mahçup oluyorum ama Canan bunu umursuyormuş gibi görünmüyor.

"Tabii ki."

Kapıyı iyice aralıyorum ve Canan evime giriyor. İlk kez geldiği için gözlerini kısaca evimde gezdiriyor ve ben arkasından kapıyı kapatıyorum.

"Çok şirin bir evin var," dediğince kibarca teşekkür ediyorum.

Nazik dursa da gergin oluşu, ellerini ovuşturmasından belli oluyor. Bunun öylesine bir ziyaret olmadığını böylelikle anlıyorum.

"Buraya sana selam vermek için uğramadım Selin," diyor sonunda.

En az onun kadar geriliyorum.

"Ne oldu? Şirketle ilgili bir problem mi var? Öyleyse artık beni ilgilendirmiy-"

"Hayır. Bu çok farklı bir şey.. Artık duyman gereken şeyler var."

Gözlerimi kırpıştırıp derin bir nefes alıyorum.

"Zaten böyle bir şey olmasa gerçekten şaşırırdım Canan. Ama yakında evleneceğim ve ben gerçekten moral bozucu şeyler duymak istemiyorum."

Bunu söylerken bir yandan da aceleyle az önce kanepeye bıraktığım gömleği elime alıyorum. Her ne söyleyecekse duymamak ve hiçbir şey yokmuş gibi güne devam etmek istesem de Canan buna izin vermiyor.

"Söyleyeceklerim abin hakkında.."

Gömleği özensizce düzeltmeye çalışan ellerim duruyor. Dikkatle ona bakıyorum. Bu kadının abimi nerden tanıyor olabilir? Dahası, bana onun hakkında bilmediğim neyi söyleyebilir?

"Bu ne demek?" diyorum panikle.

Ovuşturduğu ellerini sıkıyor.

"Belki oturmak istersin," diyor ve kanepenin öteki ucuna kayıyor. Fakat herhangi bir harekette bulunmuyorum.

Ne kadar sabırsız ve gergin olduğumu görünce konuşmaya başlıyor.

"Abin hakkında hiç bilmediğin, ailenin senden yıllarca sakladığı bir şey var. O.. senin öz abin değil."

CEMİL

Arabayı durdurduğumda, etrafımda sadece rüzgar sayesinde hareket eden yaprak hışırtılarının sesi duyuluyor.

Zafer Bey'in benimle neden bu ıssız yerde buluşmak istediğine pek bir anlam veremesem de kabul ediyorum. Duyduklarım hakkında hesap sormak ve bir insan olarak nasıl böyle şeyleri yapabildiğini anlamak istiyorum. Ama tüm bunlardan daha önemli olan bir şey aklıma geliyor.

Her ne olursa olsun o, evleneceğim kadının babası. Yani şimdi her ne olacaksa olsun bunu Selin'i üzmeyecek şekilde sonlandırmam gerek.

Harabeyi andıran tek katlı bir bina karşıma çıkıyor. Zafer Bey'in böyle bir yeri çok mu aradığını merak ediyorum.

Cebimdeki telefonumu elime alıyorum ve konuşma sırasında biri arayıp bizi rahatsız etmesin diye kapatıyorum.

Karşımdaki eski binaya girdiğimde, pas ve rutubet kokusu burnuma çarpıyor. Beklediğim gibi Zafer Bey karşımda beliriyor.