Gece'nin Mavisi

Bölüm 29 - Mart'ın 17'si

Merhabalar,

Uzun bir aranın sonunda yeniden birlikteyiz.

Bu bölümü, twitter fan sayfasında yapılan yarışmanın birincisi @ekranbacaklı 'ya ithaf ediyorum.

Bir sonraki bölüm, hikayenin sezon sezon finalidir. Bu da ek bir hatırlatma :)

Umarım bekleyişinize değer. Oy ve yorumlarınızı bekliyorum.

İyi okumalar.

"Canan Temiz. Bana bütün gerçekleri anlatacaksın."

Bir süre hiç kıpırdamadan, hatta gözlerini bile kırpmadan bana bakıyor. Daha sonra omuzlarını dikleştiriyor ve boğazını temizliyor.

"Anlamadım?" diyor yeniden.

Bu hali ile sabrımın kalan son damlalarını da taşırıyor ve ben yine de sakin durmaya çalışıyorum. Dilimle alt dudağımı ıslatırken, derin bir nefes alıyorum.

"Neler döndüğünü biliyorum. Selin'in abisi aslında.."

Bunu söylememi beklermiş gibi aniden yerinden doğruluyor.

"Nerden öğrendin?"

Şaşırıyorum. Sonuna kadar inkar edeceğini düşünüyordum fakat bu kadın eninde sonunda haklı çıkacağımı bildiği için, akıllıca davranıyor.

"Biraz araştırma.. Parçaları birleştirmem zor olmadı."

Şimdi de gözlerini gereğinden fazla kırpıyor.

"Daha da önemlisi," derken masanın üstünde duran defteri elime alıyorum, "daha önce köydeki köhne evde gördüğüm bu defterin aynısının sizde ne işi var?"

Adeta yıkılmış, kaybetmiş bir şekilde sandalyesine çöküyor. Ellerini alnına bastırdığından, yüzündeki ifadeyi göremiyorum.

"Selin biliyor mu? Ona söyledin mi?" diye soruyor, güçsüz bir şekilde.

"Hayır."

Sesim, istemsiz bir şekilde onun kadar güçsüz çıkıyor. Sonra toparlanıyorum.

"Ona ne söylememi bekliyorsunuz? Daha ben bile neler olup bittiğini tam bilmiyorum."

Duraksıyor. Ellerini alnından çekip saçlarını düzeltiyor.

"Otur, Cemil."

Dediğini yapıyorum. Öncekinden daha içli bir nefes verip konuşmaya başlıyor.

"Bundan yıllar önce, ben de Çayırbağı'nda yaşıyordum. Ailem, arkadaşlarım, her şeyim oraya aitti. Senin gibi."

İfademi bozmadan ona bakmaya devam ediyorum.

"Çok genç yaşta evlendim. Ve kocamı kaybettiğimde evime geri dönmek zorunda kaldım. Evliliğimi ailem onaylamadığı için eve dönmem de zor oldu. Aynı evin içinde benimle konuşan tek kişi, annemdi. Sonra.. sonra onları da kaybedince, tek başıma kaldım."

Gözleri dolmaya başlıyor. Ne diyeceğimi bilmiyorum. Sonuçta yalan söylüyor da olabilir ama nedense Canan Hanım'ın yalan söylediğini düşünmüyorum.

"Yaşadığın yeri benim kadar sen de biliyorsun. Sence gencecik, dul ve kimsesiz bir kadın orada rahat edebilir mi?"

Bakışlarımı ondan kaçırıp, masaya sabitliyorum.

"Ama.." derken sesindeki acılı gülüşü hissedebiliyorum. "Ama yeniden aşık oldum. Zafer o zamanlar sürekli ailesi için köye gelip, sonra üniversite için şehre dönerdi. O da beni seviyordu."