Huzur...
İstiyorum. Sadece huzur. Ve küçücük bi mutluluk. Kendimi bir yere ait hissetmek. Bu hayatta ki yerimi bulmak... Fazla değil hepsi bu.
Muhtacım bunlara. Her rüzgârla savrulmak fazlasıyla yordu beni. Huzur bulamamak yaktı canımı. Ait olduğum yeri bilmemek ordan oraya savrulmama neden oldu.
Yorgunum. Bitkinim. Tükenmişim. Her şeyi boşvermişim...
Umut ışığı lazım bana. Küçücük ve onla gelen huzur ve mutluluk. Öyle büyük mutlulukların peşinde değilim. Küçük olsun, çok küçük, küçücük. Hattâ okadar küçük olsun ki bakanlar göremesin ama ben her sabah kalktığımda ona şükür edeyim, her saat, her dakika, her saniye o mutluluğum ve huzurum için şükür edeyim. Göz önünde bulunmasın, kimse görüp farketmesin. Görüp fark etmesin ki nazar değdirmesin. Diyorum ya küçücük bi mutluluk olsun ama sonsuza dek benim olsun.
O mutlulukla huzur bulayım, kendimi bir yere ait hissedeyim savrulmayı bırakayım...
Var mısın benim küçük, küçücük mutluluğum olmaya?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sana Yazdığım Mektuplar
Poetry"İşte sen de tam buradasın. Mısralarımda saklı" Hiç okumayacağını bile bile yazmak. Sadece içinden geldiği için. Sadece onun için.
