Sustum.
Acımı deştiler, sustum.
Kabuk bağlayan yaramı tekrar kanattılar, yine sustum.
Nefretini, sinirini kustular, ben yine sustum. Can evimden vurdular, sustum.
Yargıladılar, sustum.
Anlamadılar, yine sustum.
Paramparça ettiler, sustum.
Derbeder oldum, yine sustum.
Ben hep sustum, çünkü biliyordum bana sağır ve dilsiz olana bağırsam bile tesir etmezdi o yüzden susmayı tercih ettim.
Sustum ama susutukça da kendimi acımda kaybettim.
Ve anladım ki;
Susutklarını eğer sen kaldırabiliryorsan karşındaki de kaldırabilir. O yüzden susma. Seni paramparça eden, senin değerini bilmeyen, seni görmeyen, sana sağır olan birine karşı susma. O kırılmasın diye sen kırılma, kendini kırma.
Çünkü değmiyor.
Kimse üzülmesin, aman kırılmasın diye kendini paramparça etmen, bir harabe haline gelmen değmiyor.
Unutma; sen kendine değer vermedikçe bunu karşındaki asla yapmaz. Sen o kırılmasın diye susutukça o seni kırmak için bin takla atar.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sana Yazdığım Mektuplar
Poetry"İşte sen de tam buradasın. Mısralarımda saklı" Hiç okumayacağını bile bile yazmak. Sadece içinden geldiği için. Sadece onun için.
