En çok sevgiyle, şefkatle yaklaştığın zamanlar yanıyor canım baba. En çok sevgini gösterdiğin zamanlar.
En çok bu zamanlar yanıyor canım.
Biliyorum seviyorsun. İnsan canını nasıl sevmez ki zaten?
Biliyorum seviyorsun ama göstermiyorsun. Belki yaşanmışlıklar ağır geliyor, belki ise pişmanlığın.
Sen sevgiyle yakşaştıkça ben yanıyorum baba. Hüngür hüngür ağlayıp 'niye beni bunca yıl bundan mahrum ettin?' diyesim geliyor. Niye baba? Niye?
Niye bunca yıl sana lâyık olabilmek için çaba ettim ama niye hiç sana lâyık olduğumu hissettirmedin?
Oysa lâyık olmam gerekir miydi ki? Sadece kızın olsam yetmez miydi?
Biliyorum baba çok seviyorsun, belki benim seni sevdiğimden de çok sen beni seviyorsun. Belki en çok beni seviyorsun, en çok benim üstüme titriyorsun.
Ama işte bu yüzden bukadar yanıyor ya canım. Çünkü göstermiyorsun.
İnan ki nefret etsen bukadar yanmaz canım, bir kalemde silip atacak gücü bulurum ama sen sevgi ve şefkatle yaklaştığın zamanlar bana umut oluyorsun. Ve beni keşkelere boğuyorsun baba...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sana Yazdığım Mektuplar
Poetry"İşte sen de tam buradasın. Mısralarımda saklı" Hiç okumayacağını bile bile yazmak. Sadece içinden geldiği için. Sadece onun için.
