Sana Yazdığım Mektuplar

Altıncı Mektup

Hani bazen,

kendini fazla gereksiz hissedersin ya, bir fazlalıkmışın gibi, olmasan da olurmuş gibi...
Meselâ ben kendimi en çok ailemin yanında öyle hissederim. Ne garip değil mi? Bana en yakın olan insanlara, benle aynı kanı paylaşan insanlara kendimi uzak hissetmem. Beni onlara bağlayan pek bir şey yok aslında. Sadece kan. Kan ve bir kaç anı. Bana uzaklar, ne bileyim sanki ben o ailenin kızı değilmişim gibi. Onların yanında ne kadar gülsemde onların yanında olmayı ne kadar istesemde onlara hep uzağım ben. Acılarımı herkesle paylaşırım ben sadece ailemle değil. Bana en yakın olan insanlara bukadar uzak olmak... İnsanın canını fazlasıyla yakıyor. Bir insanın ailesi yoksa tutunacağı dalı da yoktur. Benim ailem olduğu halde dalsızım. Tutunacak dalım yok.

Düşünüyorum da... Aslında arkadaşlarım, dost bildiklerim bile bana fazlasıyla uzak. Coğrafik uzaklık değil kalp uzaklığı. Ne garip. Ailesini kendi seçemiyor insan ama arkadaşlarını kendi seçiyor. Peki ozaman neden onların yanında bile kendimi bir yere ait hissedemiyorum?

Sen gelsen bunu değiştirebilir misin? Sen gelsen, kendimi sana ait hissedebilir miyim? Yoksa sana bile yabancı mı olurum? Senin yanına bile yakışmam mı?

Belki... belki de sorun bendedir. Belki ben kimsenin yanına yakışmıyorumdur? Aileye, dostluğa, aşka susayan ama hiçbirine yakışmayan küçük bir kız...

Belki de senin yanına yakışıyorumdur? Sadece senin yanına. Belki bu yüzden diğerlerinin yanı bana hep eksik ve yanlış geliyordur, olamaz mı?
Fazla imkânsız bir ihtimal oldu bu sanırım... Ama ben her daim imkânsızı sevmişimdir. İmkânsız aşkı, imkânsız hayalleri, imkânsız düşleri, imkânsız Seni. Bakma bana ben hep imkânsızlıkla avuturum kendimi olmayacak hayaller kurar imkânsızın peşinden koşarım. Belki bir gün, diye oysa imkânsız her daim imkânsızdır, değil mi? Senin olduğun gibi. Benim senin yanına yakışacağım gibi; İmkânsız işte.
Olsun ben devam düşlerim seni, sen yeter ki bu imkânsıza aşık olan küçük kızı unutma.