Farkında değilsin...
Dilim ketum, kalemimde ama düşüncelerim bir okadar sesli, âdeta çığlık çığlığa, işkence dolu...
Sen de zor bir durumdasın farkındayım, çıkamıyorsun durumun içinden. Ama inan ki elimde olsa, kendi derdimi bir kenara bırakıp sana derman olmaya çalışırdım, mutlu olacağını bilsem bundan emin olsam senden vazgeçerdim. Ama bu bilinmezlik boğuyor beni. Çare bulamıyorum. Düşünceler ise her bir yanımı sarıyor, düşman gibi istila ediyorlar her bir yanımı. Ruhum daralıyor. Aldığım nefes ciğerime ulaşmıyor, boğazımda takılı kalıyor ve ben boğuluyorum.
İnsanın kendi düşünceleri kendine düşman olur mu? Oluyormuş hem de en acı şekilde. Seni kaybedeceğimi biliyordum ama bukadar acıyacağını asla hayal edemezdim. Aşka ramak kala olunca böyle oluyormuş.
Umarım o bulunduğun çıkmaz sokaktan en kısa zamanda çıkarsın, bense tam orada gömülü kalacağım. O harabenin altında.
Farkında değilsin biliyorum ama senin kadar en az ben de yanıyorum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sana Yazdığım Mektuplar
Поэзия"İşte sen de tam buradasın. Mısralarımda saklı" Hiç okumayacağını bile bile yazmak. Sadece içinden geldiği için. Sadece onun için.
