Ofiara • meanie

050 || Ofiara

MINGYU's POV

Pagod na pagod ako sa biyahe at ang una ko pang madadatnan sa bahay ay ang mga sermon na sobrang sakit sa tenga at puso. Nakayuko lang ako habang naririnig ang mga sermon ng tatay ko.

“You're a disgrace, Mingyu! Nasisira ang reputasyon ng pamilya natin dahil sa mga ginagawa mo!" Napapikit ako nung makita kong tinaasan ako ng kamay ni Dad. He's ready to punch me, he's ready to destroy me. Ipinikit ko nalang ang mga mata ko at hinintay maramdam ang mga kamao ng tatay ko sa mukha ko.

"Dad! Itigil niyo yan! Huwag na huwag niyong sasaktan ang kapatid ko!" Naramdaman kong yinakap ako ni Ate. Uminit ang gilid ng mga mata ko at naramdaman kong unti-unting tumutulo ang mga luha ko sa mata.

I'm fckng helpless at this situation. Ni hindi ako makasalita. Ni hindi ko maipaglaban ang mga nararamdaman ko.

"Break up with that boy, Mingyu. Kung ayaw mong palayasin kita dito sa bahay at mawawalan ka na ng koneksyon sa pamilya na 'to kahit kailan." My Dad's words were like knives pointing at me, ready to kill and sabotage me. Pinunasan ko ang mga luhang tumulo sa mga mata ko. Yung puso kong sobrang lakas ng tibok, mas tumindi. I’m suddenly attacked with fear to lose all my connections with this family, but I’m also attacked with the fear of letting go of someone so important to me.

Nagdadalawang isip ako.

Ayaw kong mawala ang mga bagay na malapit na imana saakin, pero ayaw ko rin naman mawala sa buhay ko si Wonwoo. I’ll look like a fckng coward and hypocrite if I’ll choose this family over my Wonwoo.

Pinikit ko ang mga mata ko, and suddenly, Wonwoo’s face started to appear in my mind. I don’t want to lose him, I don’t want to abandon him. Kung pipiliin ko si Wonwoo, I’m going back to zero. Wala akong kayamanan na madadala, magsisimula ako sa umpisa kung saan maghihirap ako para umahon ang buhay namin. Kung pipiliin ko ang pamilya na ‘to, I still have the luxury and jackpot—but I’ll never have my happiness.

My happiness is still important in my life. Ano pa bang silbi ng buhay ko kung wala akong kasiyahan na nakakamit? Mas okay nang magsimula sa kahirapan—giginhawa rin naman balang araw. Life. Life will be better soon. Life will be better with Wonwoo.

I suddenly had the courage to speak up. I suddenly had the courage to fight for my happiness.

I’ll never regret this. I’ll never regret this.

"D-Dad, I'm sorry. B-But I’ll choose to stay with him." Nabulabog ang buong sistema ko nung kinuha ni Dad ang vase at itinapon ito sa kung saan.

"Don't get anything that came from this family!" And Dad walked out.

Yinakap ako ng sobrang higpit ni ate, nagsimulang sumikip ng sumikip ang dibdib ko. Naramdaman ko nalang na tuloy tuloy nang umaagos ang mga luha ko, "Mingyu, you chose the right thing." Rinig kong sabi ni ate.

"Don't worry, tutulungan ko kayong dalawa ni Wonwoo. Tahan na, huh? Hinihintay ka nila sa labas diba?" Tumango ako.

"Sasamahan na kita dun."

Magdamag na nakayuko ako habang palabas kami ni Ate. Nung tuluyan na kaming nakaalis sa bahay at nasa harap na kami ng van kung nasaan sila Wonwoo, Inangat ko na ang ulo ko. At ang unang mata na nakasalubong ko ay ang mapulang mata ni Wonwoo dahil siguro sa kakaiyak. Bumaba siya sa van at inatake ako sa napahigpit at komportable niyang yakap. Yinakap ko siya pabalik, “I chose you.” I softly whispered.