Their Kind of Love | √

Chapter 4 √

Ibinalik ko ang aking tingin kay ate Mary. Pilit kong kinakalma ang puso ko. I laughed awkwardly.

"Ate, ano ka ba! Maybe he's still thinking how stupid I was for losing my bracelet." sabi ko at bahagyang napangiwi nang maalala 'yon. Siguradong 'yun ang rason kung bakit lagi nya akong tinitingnan. Nakakahiya! But I still feel really grateful dahil sa pagbalik niya ng precious bracelet ko.

"Huh? 'Yong naikwento mo sakin dati?" she asked referring to the time na halos humagulhol ako habang kinukwento ko ang pagkawala ng bracelet ko.

"Yup. He found it." I answered happily. Pinakita ko pa ang bracelet na suot ko.

Ate Mary's happy for me, too. Nagpatuloy kami sa pagkukwentuhan habang maya't maya siyang tumitingin kay Yuan.

Gusto ko ring tumingin kay Yuan pero hindi ko alam kung bakit maisip pa lang na muli kong madadatnan ang titig n'ya sa akin ay parang may nagwawala na sa tyan ko. Baka gutom lang talaga ako?

My phone rang. Tiningnan ko kung sino ang tumatawag at napanguso ako nang makitang video call galing kay Marcus 'yon. I excused myself at bahagyang lumayo para masagot ang tawag ni Marcus.

"Yes?" taas-kilay kong tanong pagkasagot ko ng tawag

He sighed. "You mad at me?"

I frowned, "I'm not. May reason ba para magalit ako?"

I'm not mad pero nagtatampo ako. Well, medyo lang. Maybe tapos na silang magdate ng nililigawan--or baka girlfriend niya na? Whatever! So, as I was saying, maybe their done with their date kaya may time na siya tumawag sa 'kin. Not that I'm demanding a call from him...

"I don't know. You're not smiling and it feels weird. Nakakapanibago." he said. Hindi nakatakas ang pang-aasar niyang tono.

Pinilit kong itago ang inis ko. "Well, maybe you're too preoccupied with your lovelife na hindi mo na napansin ang mga bagay na nagbago." hindi ko napigilan ang pait sa aking boses.

Agad siyang sumeryoso. "What do you mean?"

I puffed my cheeks, "Wala."

Manhid.

"Ano nga 'yon? May nagawa ba ako or nakalimutan?" Pangungulit nya.

I want to roll my eyes at him dahil sa sobrang pagkamanhid niya. Pero hahaba lang naman ang usapan at wala pa ring patutunguhan kaya ako na lang ang mag-a-adjust ng nararamdaman. Mas ma-i-stress pa akong ipaliwanag sa kanya ang mga bagay-bagay.

I sighed and forced a smile, "It's nothing. Really. Now, why did you call? I'm with someone so hindi ako pwede makipag-usap ng matagal."

"Sinong kasama mo?" kunot-noo niyang tanong.

"Ate Mary." I replied.

"Hindi si Marber?"

I gave him a confused look, "Paano naman nasali si Yuan sa usapan? At bakit naman kami magiging magkasama? Duh."

"Oh well, maybe I can see him behind you right now and yeah, he's staring at you shamelessly. Tss." umirap pa siya sa 'kin.

I felt my cheeks burned in embarrassment. I refused to look at Yuan's direction. Again, there's a bothering feeling in my tummy.

I mentally shook my head. Pakiramdam ko tuloy ay nakatingin nga na naman sa akin si Yuan. Ang feeler ko tuloy dahil sa sinabi ni Marcus! I'm sure he's just teasing me. Ugh.

"Shut up, Marcus. If you don't have anything important to say, I'm gonna end up this call na." iritado kong sabi.

"Ouch, ha. Bawal na tumawag sa'yo ngayon?" nagtatampo niyang sabi.