Anywhere For You (dutch)

Hoofdstuk 1: Awkward school situaties

Happiness is... Not having to set your alarm for the next morning

Mijn ouders zijn elf jaar geleden gestorven. Een lift die een vrije val maakte heeft mijn opa gezegd, een tragische gebeurtenis. Sindsdien ben ik nooit meer met de lift geweest. Niet eens die keer toen ik met mijn opa in Japan was en een wolkenkrabber van zestig verdiepingen moest beklimmen.

Als ik me hun gezichten probeer voor te stellen komen er alleen twee vage gestaltes in me op, zonder gezicht, zonder duidelijke kledingkeuze. Het enige wat duidelijk is, is de menselijke vorm. Het zal me maar gebeuren dat ik erachter kom dat mijn ouders van Mars komen. Dan is het enige wat ik zeker wist naar de haaien. Of misschien naar Mars.

Er wordt hard op de tafel geslagen in de kamer naast me, zodat zelfs het antieke porseleinen vaasje op de eikenhouten tafel naast de deur gevaarlijk begint te trillen. Ik rol mijn ogen en zet de tv harder. Walter, onze Australische herdershond pup, komt naast me op de bank liggen en ik krab hem liefkozend achter zijn oren.

We hebben hem gekocht om het huis op te vullen als mijn opa weg is op zakenreis. De oude man geniet van zijn dagen door langer te werken dan nodig is. Hij is een voorzitter van een belangrijk bedrijf in het buitenland of zo. Details heb ik nooit gehoord en eerlijk gezegd ben ik alles behalve benieuwd. Ik heb maar één keer achter de deur lopen luisteren naar een schijnbaar heel belangrijke vergadering; de voorbereidingen ervan werden een maand van te voren al getroffen en voor de eerste keer in mijn leven mocht ik niet helpen. Het enige wat ik hoorde was Spaans gebrabbel en toen ben ik teleurgesteld afgedropen naar de huiskamer met de deur op slot, precies zoals mijn opa het graag wilde als er bezoek was.

De stoelen maken piepende geluiden op het gelakte hout als de vergadering voorbij is. Een voor een druppelen de mensen naar buiten en na een half uur heeft mijn opa iedereen eindelijk weten te overtuigen om naar huis te gaan. Met zijn wandelstok in de handen hoor ik hem al van ver aankomen. Hij komt naast me op de bank zitten, aan de andere kant van Walter om hem ook aandacht te geven. Hij lijkt in gedachten verzonken en ik tik hem speels aan.

'Oh, Lientje, ze zijn allemaal hetzelfde. Het gaat ze alleen maar weer om geld.' Hij glimlacht betekenisvol naar me, terwijl hij mijn koosnaampje gebruikt. Hij heeft niets te zeggen over geld, aangezien we in het grootste landhuis van de omgeving wonen, zo niet van de hele provincie. 'Vraag je of Poppy morgen komt eten? Ik heb haar allang niet meer gezien.'

Ik grinnik. 'Meestal vraag je je vrienden om te eten, omdat jij het leuk vind.'

'Vroeger was het allemaal anders. Toen vroegen je ouders ook of je vrienden kwamen eten.' Ongelovig kijk ik hem aan.

'Hm hm. Vast, ja.'

'Ben je klaar voor school morgen? Heb je je ingelezen in de eerste paragrafen?' Ik knik braaf.

'Goed dan. En nu snel naar bed, want morgen moet je weer vroeg op.'

Ik keek naar het onheilspellende gebouw voor me. De eerste schooldag was weer begonnen of zoals ik het zou zeggen; de hel. Mijn vijfde jaar op het Ludger college, de school voor nooit-mogen-falende kinderen, zoals ik. En het regende. Mijn haar zat futloos langs mijn gezicht geplakt, mijn mascara was in grote strepen over mijn gezicht gelopen en natúúrlijk was dit de enige dag waarop ik geen make-up remover bij me had. Deze dag was één uit velen die verschrikkelijk begon, niet dat dat gek was, ik bedoelde, elke dag waarop je om zeven uur moest opstaan om naar school te gaan was een ramp. Ik liep met zuigende schoenen naar binnen. Poppy stond al bij mijn kluisje te wachten, zij was zoals altijd weer een voorbeeld dat je wel degelijk perfect kan zijn.

'Waarom ben jij niet nat? Het regent pijpenstelen buiten.' Chagrijnig deed ik mijn kluisje open. Ik had hem naast die van mijn beste vriendin en ik herinner me even hoe we elkaar fronsend in de ogen hadden gekeken toen er op onze eerste schooldag een watergevecht in de gang werd gehouden. Poppy had over haar gezicht geveegd en de eerste de beste jongen bij de kraag gegrepen om hem een lesje in respect te leren.